• Γράφει ο Κώστας Παπαθεοδώρου

Κυριακή πρώτη του `23. Το απόγευμα κόντυνε για να περάσει η νύχτα από πάνω του. Είναι χειμώνας και ας θέλει μόνο ζακέτα. Τα σπίτια σε πόλεις και χωριά παραμένουν φωτισμένα. Μεσόκοπα ζευγάρια κάνουν επισκέψεις. Εκείνος με κουστουμάκι και φαλάκρα. Εκείνη με ταγιέρ και κιλά. Στο χέρι τα γλυκά. Ο αέρας μεταφέρει  περισσότερο θλίψη ακόμη και από την αιθάλη των καμένων ξύλων…

 Οι άνθρωποι ξορκίζουν την απώλεια και όπως έγραψε μια φίλη, ελπίζουν ότι τη νέα χρονιά δε θα χάσουν κάτι ακόμα. Στους καιρούς μας, έγινε η απώλεια συνήθεια…

Θα εστιάσω στην Άρτα, ένας νομός και μια πόλη που χάνει και χάνεται. Χρόνια τώρα στέκει με αμηχανία μπροστά στην ήττα και στο μαρασμό. 

Οι κάτοικοι αυτού του δύσμοιρου τόπου, προσπερνούν αδιαμαρτύρητα την φθορά και την ασχήμια. 

Καμία αντίδραση, καμία ιδέα. Και τελικά, δίχως ελπίδα.  Και κάπως έτσι όλα όσα συμβαίνουν και αυτά που δεν γίνονται, πέπτονται ως…κανονικά. Όλα αυτά φαίνονται λογικά, νομοτελειακά. Όσο και αν αδικούν την αλήθεια…

Συλλογίζομαι πως θα ήταν η ζωή στο μικρό αυτό τόπο αν υπήρχαν άνθρωποι, ιδέες, οράματα, σχέδια, δράση… 

Και αλήθεια πως διάολο όλα όσα ζούμε τώρα, θα καταχωρηθούν στην ιστορική μνήμη;

Νομίζω ότι η ιστορία απλώς θα μας καταπιεί και θα μας φτύσει κοκαλάκια…

Ο ιστορικός του μέλλοντος λογικά θα  δει τα πράγματα με ανυστερόβουλη διαύγεια και προφανώς δεν θα βρει και πολλούς να διαφωνήσουν μαζί του, ότι: «στην Άρτα η απώλεια είχε γίνει  συνήθεια.  Και  οι άνθρωποι ήταν ασήμαντοι κομπάρσοι σε ελεεινή φαρσοκωμωδία». Και παρακάτω από το συμπέρασμα θα εμπλουτίζει την ιστορία με αδιανόητες λεπτομέρειες.

Και όσο γι` αυτούς που θάρθουν- «οι αγέννητοι, οι νεκροί» που λέει ο ποιητής- θα προβάλουν στον τοίχο εικόνες της ανυπαρξίας μας και θα μειδιούν, με τη γύμνια μας.

Δεν είμαι ιστορικός, μήτε και προφήτης. Μόνο αθροίζω τις απώλειες. Είναι πολλές και καθοριστικές. Ο πληθυσμός μικραίνει, τα παιδιά χάνονται, η παραγωγή φθίνει, ο πολιτισμός μαραζώνει…

Η απώλεια της  τρίτης κοινοβουλευτικής έδρας είναι φυσική συνέπεια αυτής της  πορείας!

Άρτα 1η Ιανουαρίου 2023. Η εικόνα της μιζέριας, η όψη της παρακμής, ο ορισμός της εγκατάλειψης.  

Δεν θα υπερασπιστώ κανέναν.  Πολύ περισσότερο όταν οι ίδιοι υπονομεύουν την υπόσταση αυτού του νομού, αυτού του Δήμου. “Ο άνθρωπος είναι η απάντηση σε κάθε ερώτηση” συμπέραινε ο υπερρεαλιστής Αντρέ Μπρετόν. “Χτίζουμε θέατρα και τα χαλούμε” στιχουργούσε ο δωρικός Σεφέρης. 

Μόνο που στην Άρτα δεν κτίζουμε πιά. Μόνο χαλούμε ότι αντιστάθηκε στις ριπές της ιστορίας.

Το `23 είναι χρονιά εθνικών και αυτοδιοικητικών εκλογών. Και επειδή δεν ελπίζω τίποτε και δεν εμπιστεύομαι κανέναν, είμαι- θαρρώ- ρεαλιστής.

Και στο κάτω-κάτω οι λαοί και οι πολίτες έχουν τις ηγεσίες που επιλέγουν. Και τους αξίζουν…

  

Κοινοποίηση

Κοινοποιείστε στους φίλους σας!