Της Ειρήνης Κατσούλα
Σχολικός εκφοβισμός και το bullying, ένα φαινόμενο που βρίσκεται σε έξαρση μέσα στα σχολεία! Σοκαρισμένη η ελληνική κοινωνία παρακολουθούσε λίγες ημέρες πριν την είδηση ότι ένας μαθητής έβαλε τέλος στη ζωή του όντας απογοητευμένος και σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση εξαιτίας του bullying που δεχόταν. Απαρηγόρητη η οικογένειά του ζητάει απαντήσεις, καθώς και το να αποδοθούν ευθύνες σε όποιους αναλογούν…
Δυστυχώς, ο σχολικός εκφοβισμός και το bullying είναι ένα φαινόμενο που παρατηρείται και σε σχολεία της Άρτας. Για το bullying που δέχεται από συμμαθητές της μου μίλησε 12χρονη μαθήτρια της Α’ γυμνασίου.
Το μικρό κορίτσι φοιτά σε σχολείο μέσα στην πόλη της Άρτας και, όπως η ίδια δηλώνει, η κατάσταση είναι αφόρητη στο σχολείο της. Μου άνοιξε την καρδιά της, μου μίλησε μέσα από τα βάθη της ψυχούλας της για τις τραυματικές στιγμές που βιώνει, γεγονός που την έχει οδηγήσει να κάνει συζητήσεις με την ψυχολόγο του σχολείου σε μια προσπάθεια να “σωθεί από όσα την βασανίζουν”! Προσωπικά μιλώντας, θα αναφέρω ότι λύγισα ακούγοντας ένα μικρό κορίτσι δώδεκα χρονών, ένα κορίτσι που θα έπρεπε να είναι μέσα στη χαρά, γεμάτη όνειρα και στόχους για τη ζωή, να μου λέει απογοητευμένη, πικραμένη και αγχωμένη “Εξαιτίας του bullying που δέχομαι, προσπαθώ να κάνω μια καινούρια αρχή στη ζωή μου, να βρω νέους φίλους, να κάνω νέους φίλους, να κάνω μια νέα αρχή…!”. Το να ακούς ένα μικρό κορίτσι, όχι έναν ενήλικα σαράντα – πενήντα χρονών, να σου λέει ότι προσπαθεί να κάνει μια νέα αρχή στη ζωή της λόγω του βάρους της ψυχολογικής πίεσης που δέχεται και της απογοήτευσης που πλήττει την ψυχή της είναι αδιανόητο και πρέπει να μας προβληματίσει ως κοινωνία…
Όσον αφορά το σχολικό εκφοβισμό, η ίδια μου εξήγησε ότι “Μετέφεραν σε μια κοπέλα από το σχολείο μου ότι είχα πει κάποια άσχημα λόγια, ενώ δεν τα είπα… Από εκείνη τη στιγμή, σταμάτησαν να μου μιλούν οι φίλοι μου, ενώ η κοπέλα αυτή άρχισε να μου στέλνει απειλητικά μηνύματα όπως ότι “θα βρεθώ στο νοσοκομείο…!” Στη συνέχεια, η 12χρονη μου ανέφερε ότι λόγω της παρεξήγησης αυτής, αρκετοί φίλοι της για να τη μειώσουν, την αποκαλούν με άσχημους χαρακτηρισμούς. “Με φωνάζουν “μπιφτέκι” λόγω των κιλών μου. Και με πληγώνει που τα λόγια αυτά μου τα λένε παιδιά που τα ξέρω από το νηπιαγωγείο, παιδιά που ένιωθα ότι ήμουν κομμάτι της ζωής τους, μιας που γνωριζόμαστε από μικρά παιδιά”. Στον απόηχο όλων αυτών, η ίδια μου δήλωσε ότι προσπαθεί να κάνει μια νέα αρχή στη ζωή της, να βρει νέους φίλους, αφού νιώθει τόσο μόνη… “Προσπαθώ να αρχίσω μια νέα ζωή από την αρχή!” Μου εξήγησε ότι δεν βγαίνει βόλτες όπως όλα τα άλλα παιδιά, αλλά κάθεται μόνη μέσα στο σπίτι της μέχρι να καταφέρει να κάνει νέους φίλους. Η ίδια η μαθήτρια έχει απευθυνθεί στην ψυχολόγο του σχολείου της προσπαθώντας να βρει λύση στα προβλήματα που τη βασανίζουν. Δυστυχώς, όπως μου είπε, παρόλο που ενημέρωσε τους καθηγητές της και το διευθυντή για τα όσα αντιμετωπίζει στο σχολείο τόσον καιρό, βοήθεια και απτή λύση από τους ίδιους δεν έχει δει στα προβλήματα που αντιμετωπίζει, παρά μόνο από τη φιλόλογό της. Συμπέρασμα; Η ίδια νιώθει μόνη και αβοήθητη… Το ευτυχές της υπόθεσης είναι ότι η 12χρονη μαθήτρια έχει στήριγμα μια δυνατή μητέρα, μια οικογένεια που είναι δίπλα της και τη στηρίζει! Τί θα συνέβαινε όμως αν η οικογένειά της δεν την καταλάβαινε; Και τί θα συμβεί σε εκείνους τους μαθητές που δεν έχουν από πίσω τους μια δυνατή οικογένεια να τους στηρίζει; Αυτό… πρέπει να μας προβληματίσει ως κοινωνία!
