Πριν 5 μήνες νόσησα κι εγώ, όπως χιλιάδες Έλληνες και χρειάστηκε να νοσηλευτώ στην ΜΕΛ του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ιωαννίνων.
Μέρες δύσκολες, μέρες σκληρές. Μέρες απόγνωσης και αγωνίας. Μέρες που θα μείνουν αναλλοίωτες στην μνήμη μου και την ψυχή μου.
Εκείνες τις μαύρες μέρες χωρίς να μπορώ να πιάσω το χέρι των παιδιών μου, της γυναίκας μου, των μαθητών μου, των δικών μου ανθρώπων και όλων όσων με αγαπούσαν, είχα δίπλα μου τους ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ ΜΟΥ. Τους ΗΡΩΕΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΜΟΥ, με τις άσπρες αστροναυτικές στολές. Μέρα νύχτα, κάθε λεπτό έβλεπα μόνο τα μάτια τους και ένιωθα την ψυχή τους νάναι από πάνω μου και να παλεύουμε μαζί. Με αυταπάρνηση και καλοσύνη, χωρίς να τελειώνει γι’ αυτούς ο χρόνος ποτέ! Ούτε ωράριο, ούτε υποχρεώσεις, ούτε οικογένεια.
ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ για να βγούμε εμείς από τον εφιάλτη του Κορονοϊού. ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ όλοι, ο ΑΓΓΕΛΟΣ, η ΜΑΡΙΑ, η ΗΡΩ, ο ΓΙΩΡΓΟΣ κι ας με συγχωρήσουν αν ξέχασα κανέναν.
Και προχθές που περπάταγα στο Μώλο βρήκα τον έναν! Η συγκίνησή μου δεν περιγράφεται. Τον αγκάλιασα σφιχτά κι ένιωσα ότι αγκαλιάζω το παιδί μου.
Τον κοίταγα στα μάτια όπως τότε αλλά δεν ήθελα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, ΤΡΟΜΑΖΩ ακόμα! Δεν τον χειροκρότησα όπως χειροκροτούσαμε στα μπαλκόνια αυτούς τους ήρωες το χειμώνα.
Τον ρώτησα τι γίνεται; Τι κάνουν όλοι εκεί στην κλινική; Από τον άνθρωπο καθηγητή μέχρι τις νοσοκόμες, τις άλλες ασπροντυμένες ηρωίδες.
Και μού είπε με λύπη ότι τελειώνει όπου νάναι η σύμβασή μας και δεν μας νομιμοποιούν. Δηλαδή, τον ρώτησα έντρομος;
Θα πάμε σπίτι μας, μου απάντησε.
Ένιωσα οργή. Γκρεμίστηκε ο κόσμος μέσα μου.
Αλήθεια κ. ΥΠΟΥΡΓΕ; Δεν έχετε λίγα χρήματα να τακτοποιήσετε τους ήρωες, όπως εσείς ο ίδιος τους αποκαλούσατε;
Αλήθεια κ. ΥΠΟΥΡΓΕ; Τα ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑΤΑ ήταν υποκριτικά;
Αλήθεια κ. ΥΠΟΥΡΓΕ; Προχθές στο συνέδριο που διοργάνωσε το ygeiamou.gr είπατε ακριβώς: «Δουλέψαμε όλοι μαζί με θάρρος, με αυταπάρνηση, με πολύ μεγάλη πίεση, και βάλαμε πάνω από όλα τον ασθενή».
Και κ. ΥΠΟΥΡΓΕ στην συνέντευξή σας προχθές στο ATHENS VOICE είπατε: «Σε 15 χρόνια θα πω στον γιό μου ότι δεν εγκατέλειψα κανέναν κι ότι παλέψαμε με όλες μας τις δυνάμεις». ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΩΡΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ.
Κι εσείς κ. βουλευτές του Νομού μας, και κυρίως οι δύο γιατρίνες βουλευτίνες Μαρία και Μερόπη, ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΩΡΑ; Θα αφήσετε να συμβεί κάτι τέτοιο;
Σας καταθέτω την ψυχή μου και την αγωνία μου, σαν ένας απλός άνθρωπος, εκπαιδευτικός, που νοσηλεύτηκε και σώθηκε. ΜΗΝ ΤΟ ΑΦΗΣΕΤΕ ΑΥΤΟ ΝΑ ΓΙΝΕΙ.
Κάντε το για όλους εμάς που πονέσαμε πολύ και δεν είμαστε λίγοι, είμαστε πολλοί. Κάντε το για μας που σωθήκαμε και γι’ αυτούς που έφυγαν.
Έτσι απλά για τη μνήμη τους.
Για να κοιμάστε με την συνείδησή σας ήσυχη.
