Συγκινεί ο Γιώργος Κούτσιας, γιός του αδικοχαμένου Καθηγητή της Ιατρικής Σχολής Ιωαννίνων και Διευθυντή της Αγγειοχειρουργικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείο Στέλιου Κόυτσια,ο οποίος είχε βρει πριν από δυο μήνες τραγικό θάνατο σε ιδιωτική κλινική στη Λάρισα, όταν καταπλακώθηκε από αναβατόριο εμπορευμάτων…
Σαν χθες, ο Στέλιος Κούτσιας θα είχε τα τα γενέθλια του και θα έκλεινε τα 56 του χρόνια.
Ο γιός του Γιώργος Κούτσιας ,στη ανάρτηση του γράφει:
“Σαν σήμερα θα έκλεινες τα 56 σου χρόνια.
Με αφορμή αυτό λοιπόν.. σου γράφω:
Πατέρα Στέλιο Κούτσια,
φίλε, κολλητέ, δάσκαλε της ζωής και καθηγητή μου της ιατρικής. Τα παρακάτω λόγια μου αποτελούν περισσότερο έναν Ευχαριστήριο, παρά έναν αποχαιρετιστήριο λόγο.
Μου δίδαξες πολλά. Από τις πρώτες μου κιόλας αναμνήσεις ,σχολείο , δραστηριότητες , βόλτες ,παιχνίδια, διακοπές, μέχρι την πρώτη μας φορά που μοιραστήκαμε την ίδια χειρουργική αίθουσα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη μέρα -και πως άλλωστε- μέρα ορόσημο για μένα, και ιδιαιτέρως μια συγκεκριμένη στιγμή κατά τη διάρκεια της επέμβασης: «..Κυρά Παναγιώτα μην κουνάτε τα πόδια σας παρακαλώ σε πολύ λίγο τελειώνουμε» κοιτάζοντας την ασθενή με ένα στοργικό βλέμμα που ξεχείλιζε από δύναμη και αγάπη. Αμέσως τότε η ασθενής γαλήνευσε ,εισπράττοντας την εμπιστοσύνη που πάντα ενέμπνεε το βλέμμα σου, έγνεψε προς εσένα με ένα μικρό χαμόγελο σχηματισμένο στο πρόσωπο της και εσύ συνέχισες την επέμβαση αρμονικά..
Βρέθηκες σε κάθε γωνιά του κόσμου, από το Πεκίνο μέχρι την Μόσχα και μέχρι το Φοίνιξ,ΗΠΑ , σε κάθε άκρη της γης προκειμένου να συνεχίσεις να γεμίζεις τον ασκό των γνώσεων σου και έπειτα απλόχερα να τον δωρίζεις σε κάθε σου συνάνθρωπο, μέσω της ιατρικής περίθαλψης που για δεκαετίες προσέφερες.
Σε πολλά από αυτά σου τα ταξίδια ήμασταν (-είμαστε) όλοι μαζί, ο Μιχάλης ,εγώ και η πολυαγαπημένη σου Μαίρη.. Ένα όμως με στιγμάτισε περισσότερο από όλα. Εσύ και εγώ στο Manhattan, NY στο μεγαλύτερο συνέδριο αγγειοχειρουργικής στον κόσμο , ένα χρόνο μόλις πριν ενηλικιωθώ και ένα χρόνο πριν την είσοδο μου
στην Ιατρική Σχολή του ΑΠΘ, εκεί όπου και εσύ αποφοίτησες.
Υπήρξες από τους Πρώτους ειδικευόμενους Αγγειοχειρουργικής στη χώρα μας,
Αποτέλεσες τον Πρώτο Ειδικό Αγγειοχειρουργό στη Θεσσαλία στο Π.Ν.Λάρισας,
Ενώ ήσουν αυτός που συνέβαλλε όσο κανείς άλλος στη θεμελίωση της
Πανεπιστημιακής Αγγειοχειρουργικής κλινικής για Πρώτη φορά στα Ιωάννινα .
Ταυτόχρονα δεν ξέχασες ποτέ τον ρόλο του πατέρα.
Πως να μην είσαι (και) πρώτος στην καρδιά μου ; …
Τον ρόλο αυτό την υπηρέτησες με όλη τη σημασία της λέξης όντας για μένα κάτι πολύ παραπάνω από πατέρας. Παράλληλα υπηρέτησες όμως και τον όρκο του Ιπποκράτη, με πίστη ,αφοσίωση και ευλάβεια μέχρι τέλους.
Η εγκάρδια αγάπη του κόσμου, σε κάθε πόλη που έζησες και όχι μόνο, αποτελεί την ακλόνητη απόδειξη αυτού.. Ευχή και στόχος μου να υπηρετήσω και εγώ αυτό τον ιερό όρκο με τον ίδιο τρόπο όπως έπραξες και εσύ.
Θα αποτελείς πάντα βαρόμετρο σε όλη μου τη ζωή μου και
«πυξίδα» στο μελλοντικό χειρουργικό μου χέρι.
Το έργο σου μεγάλο, τα μαθήματα σου πολλά και η παρακαταθήκη σου τεράστια…
Γεννήθηκα πολύ τυχερός σε αυτή τη ζωή έχοντας για γονείς εσάς , Μαίρη και Στέλιο, και για αδερφό μου τον Μιχάλη.
Πατέρα επειδή και εκεί πάνω ξέρω ότι ασχολείσαι με ραγέντα κοιλιακά ανευρύσματα αυτή τη στιγμή , μην ανησυχείς στο σπίτι είναι όλα καλά: εγώ σου γράφω από τη βεράντα ,
η μαμά με τον πρινς κάνουν βόλτα στην αυλή και ο Μιχάλης κάνει δουλείες στον κήπο.
Το βράδυ θα ανοίξω το αγαπημένο σου μπουκάλι κρασί στη βεράντα το 5ο βράδυ του Ιουνίου όπως θα κάναμε όλοι μας για σένα. Έχεις πολλά φιλιά από όλους μας.”
