Γιατί δε φτάνει μια απεργία στις 21 Μαΐου;

Γράφει ο Ζώης Γαλατάς, συνδικαλιστής στο χώρο των ΟΤΑ

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. τα δίνει όλα στην αστική τάξη, την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ, ενώ το λαό τον κερνάει με ακρίβεια στα βασικά είδη διαβίωσης (τρόφιμα, ηλεκτρικό ρεύμα, καύσιμα στα ύψη). Αφήνει τους αγρότες να ξεκληρίζονται, αντιμέτωποι με τις πλημμύρες, τις πυρκαγιές και την γραμμή της Ε.Ε. και της κυβέρνησης, που προωθούν τη συγκέντρωση της αγροτικής γης, όταν τα μονοπώλια ελέγχουν απόλυτα την παραγωγή (σπόρους, λιπάσματα), κι οι μεσάζοντες – μεγαλέμποροι των σούπερ μάρκετ, μαζί με τις εισηγμένες εταιρείες στο χρηματιστήριο εκτινάσσουν τα κέρδη τους.

Οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων μειώνονται συνεχώς τις τελευταίες δεκαετίες. Μετά τη μνημονιακή λαίλαπα που κατάργησε τα δώρα και επιδόματα (2 μισθοί λιγότεροι), εξαΰλωσε τα Έξοδα Κίνησης, μείωσε το αφορολόγητο, πάγωσε για 2 χρόνια τη μισθολογική εξέλιξη, κατάκλεψε τα ασφαλιστικά ταμεία και τις εισφορές των εργαζομένων (ακόμη και την ακίνητη περιουσία τους), βρισκόμαστε αντιμέτωποι κι εμείς, όπως όλοι οι εργαζόμενοι, με τις ιλιγγιώδεις αυξήσεις στις τιμές όλων των βασικών αγαθών και την άδικη φορολογία, ενώ οι μισθοί μας είναι καθηλωμένοι. Η πολυδιαφημισμένη αύξηση στο μισθό μας δεν αναπληρώνει ούτε στο ελάχιστο την πραγματική μείωση της αγοραστικής μας δύναμης. Και μετά από όλες αυτές τις περικοπές που έγιναν στο όνομα της μείωσης του δημόσιου χρέους το χρέος είναι σήμερα μεγαλύτερο από το 2009 και σε ποσοστό και σε απόλυτες τιμές.

Μετέτρεψαν τη στέγη σε άπιαστο όνειρο (ακριβά ενοίκια, σπίτια για ενοικίαση άφαντα, σπίτια για αγορά απλησίαστα, τοκογλυφικά στεγαστικά δάνεια). Με την απειλή κατασχέσεων, πλειστηριασμών και εξώσεων μόνιμο εφιάλτη για τα λαϊκά νοικοκυριά που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα χρέη που δημιουργήθηκαν από τις περικοπές των εισοδημάτων τους, την ακρίβεια, την ληστρική πολιτική των τραπεζών.

Οι περικοπές στην κοινωνική πρόνοια, στη δωρεάν δημόσια υγεία και παιδεία, και η εμπορευματοποίηση των δημόσιων αγαθών ευνοούν τα κέρδη των ιδιωτών και προκαλούν ακόμη μεγαλύτερη αφαίμαξη στο εργατικό – λαϊκό εισόδημα (π.χ. μείωση των εισακτέων στα ΑΕΙ, Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, απογευματινά χειρουργεία επί πληρωμή στα δημόσια νοσοκομεία).

Η εργατική τάξη δουλεύει όλο και περισσότερο για όλο και λιγότερα, ενώ κυριαρχούν η εργοδοτική τρομοκρατία, η απειλή της απόλυσης, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, οι πετσοκομμένες συντάξεις και οι αντεργατικοί/αντισυνδικαλιστικοί νόμοι που καταργούν ουσιαστικά το δικαίωμα στην απεργία και τη συλλογική οργάνωση των εργαζομένων.

Η νεολαία βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα μέλλον δυστοπικό, σε μια κοινωνία ταξικών φραγμών, ανισοτήτων, αποξένωσης, κρίσης των προσωπικών σχέσεων, ανταγωνισμού, ανασφάλειας, βαθύτερης εμπλοκής σε πολεμικές συρράξεις, ανελευθερίας.

Η κυβέρνηση της Ν.Δ. στηρίζει τους εφοπλιστές στέλνοντας σήμερα φρεγάτα στα στενά της Ερυθράς Θάλασσας, χθες με αφορολόγητο πετρέλαιο και φοροαπαλλαγές, χαρίζοντας επιδοτήσεις στην πλουτοκρατία. Αγοράζει νέους εξοπλισμούς και στηρίζει τη γενοκτονία των Παλαιστινίων από το κράτος – τρομοκράτη του Ισραήλ.

Η συναίνεση από τα μνημονιακά κόμματα, που υποκλίνονται στα συμφέροντα του κεφαλαίου και ασπάζονται τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι δεδομένη. Όπως κι οι φρουροί του συστήματος, τα ακροδεξιά και φασιστικά κόμματα. Υπάρχει όμως και ανέλπιστη «χείρα βοηθείας», από εκείνους που λίγο καιρό πριν αφόπλιζαν το εργατικό, αγροτικό και νεολαιίστικο κίνημα και δεν προχώρησαν σε άμεση απεργιακή κλιμάκωση που θα συντόνιζε, θα συσπείρωνε και θα ενίσχυε όλες τις κινητοποιήσεις σε ενιαίο πολιτικό αγωνιστικό μέτωπο. Καθιστώντας το επικίνδυνο, ικανό να μετρήσει νίκες.

Έτσι, οι καπιταλιστές συγκεντρώνουν τον πλούτο τους, αβγατίζουν τα κέρδη τους, μακροημερεύουν στην εξουσία τους, φροντίζοντας για τον περιορισμό δικαιωμάτων και ελευθεριών και ο φτωχός λαός υποφέρει.

Τι μένει για τους εργαζόμενους και τον λαό;

Το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας, οι ζωές μας, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουμε να την διαχειρίζονται οι αστικοποιημένοι συνδικαλιστές, είτε είναι η ΓΣΕΕ, είτε είναι η ΑΔΕΔΥ ή η ΠΟΕ-ΟΤΑ. Κανένας σωτήρας δεν θα υπάρξει για να μας σώσει, ούτε από τα κόμματα, ούτε από ξεπουλημένους εργατοπατέρες. Είναι όλοι αυτοί που δεν ήθελαν όλα αυτό το διάστημα να συναντηθούν στον δρόμο του αγώνα οι φοιτητές, οι αγρότες, οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα και οι συνταξιούχοι. Όλοι αυτοί μαζί είναι απόλυτα ενταγμένοι στο κυβερνητικό σχεδιασμό. Είκοσι μέρες πριν τις ευρωεκλογές η ΑΔΕΔΥ και η ΠΟΕ-ΟΤΑ μας καλούν σε μια ακόμα 24ωρη απεργία στις 21 Μάη. Και υστέρα, το πιο πιθανό όπως καταλαβαίνετε, θα μας πουν: «Πάμε να στήσουμε τις κάλπες, καλή ψήφο, καλό καλοκαίρι και καλές διακοπές…».

Απεργία χωρίς καμία προετοιμασία, καμία συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου της Ομοσπονδίας ΠΟΕ-ΟΤΑ για την προπαγάνδιση της απεργίας, για τα επιμέρους αιτήματα του κλάδου, για σχέδιο μετά τις 21 Μάη.

Χωρίς καμία μαζική – κινηματική διαδικασία στους χώρους δουλειάς (Γενική Συνέλευση), ενημέρωση στους συνάδελφους. Είναι φανερό πως η κυβέρνηση δεν «τρομάζει» από μια τέτοια 24ωρη απεργία.

Για να πάρει σοβαρά τις κινητοποιήσεις μας, για να τρομάξει, πρέπει να έχουμε τέτοια γεγονότα που θα την στριμώξουν, θα την κάνουν να «πονέσει» πάρα πολύ και στο τέλος θα την τσακίσουν. Για αυτό είναι ανάγκη να συμβάλουμε στην αναγέννηση της ελπίδας και της συλλογικής προσδοκίας που θα οδηγήσει σε νέους αγώνες σύγκρουσης με τις κυρίαρχες πολιτικές λιτότητας και ακρίβειας, και τους πολιτικούς διαχειριστές τους. Μόνο με μαζικό ξεσηκωμό έχουμε προϋποθέσεις να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν.

Μόνο έτσι θα πάρουμε πίσω στο μέλλον, εκείνα που μας άρπαξαν και όσα δικαιούμαστε.

ΤΩΡΑ πρέπει να φτιάξουμε την αναγκαία ταξική εργατική άμυνα από τα κάτω.

Να σταματήσουμε να αναθέτουμε σε άλλους να λύσουν τα δικά μας προβλήματα.

Παραμερίζοντας τους ξεπουλημένους γραφειοκράτες και όσους ουσιαστικά τους στηρίζουν και θέλουν να εκτονώσουν την οργή μας με μια 24ωρη απεργία, και να την μετατρέψουν σε απογοήτευση και υποταγή.