-
Γράφει ο Κώστας Παπαθεοδώρου
Η σιωπή είναι χρυσός… Του Κώστα Παπαθεοδώρου Προφανώς η δημοσιογραφία δεν είναι από τα ασφαλέστερα επαγγέλματα. Στην Ευρώπη η κατάσταση είναι ασφαλέστερη αλλά σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου δεκάδες δημοσιογράφοι εκτελούνται, εκατοντάδες φυλακίζονται, χιλιάδες διώκονται επειδή αποκαλύπτουν τον υπόκοσμο, αντιδρούν στην αυθαιρεσία, αντιστέκονται στην εξουσία. Τουρκία, Μεξικό, Ρωσία, Ιράν είναι κάποιες από τις χώρες όπου ο φόρος της ελευθεροτυπίας είναι βαρύτερος. Μάλιστα, το 2020 – σύμφωνα με επίσημα στοιχεία – διπλασιάστηκαν ανά τον κόσμο- οι αριθμοί εκτελέσεων, φυλακίσεων, διώξεων. Αλλά για να είμαστε ακριβείς, κίνδυνο διατρέχουν μόνον εκείνοι από τους δημοσιογράφους- πολλοί ή λίγοι, όπως το βλέπει ο καθένας- που γράφουν και δεν αντιγράφουν, που παράγουν και δεν αναπαράγουν, που είναι ελεύθεροι και όχι υπάλληλοι. Υπάρχουν και από τα δυο είδη και όσοι ασκούμε αυτό το επάγγελμα- που ενίοτε κάποιοι με την τόλμη και τη γενναιότητά τους το αναγάγουν σε λειτούργημα- επιλέγουμε πως θα πορευτούμε. Είναι δύσκολο να αποκαλύπτεις. Και προφανώς επικίνδυνο.
Το ευκολότερο, το αποδοτικότερο και το ασφαλέστερο είναι να σωπαίνεις. Ειδικά στη δημοσιογραφία, “η σιωπή είναι χρυσός”. Ευτυχώς που συνεχίζουν να υπάρχουν κάποιοι στον κόσμο που ερευνούν και αποκαλύπτουν. Με αναίδεια μπροστά στους φονιάδες και θράσος απέναντι στη ζωή. Γνώρισα κάποιες και κάποιες από αυτούς. Κάποτε, επειδή μερικοί ήταν και φίλοι μου τους νουθετούσα χαρακτηρίζοντας τις πράξεις τους παράτολμες, απερίσκεπτες, αλλά και μάταιες.
Προϊόντος του χρόνου και με σαφέστερη αντίληψη και γνώση των υπόγειων ποταμών μεταξύ επιχειρηματιών, πολιτικών και υποκόσμου στέκομαι με σεβασμό και δέος απέναντί τους. Ωστόσο ο κόσμος όχι μόνο δεν άλλαξε αλλά έγινε χειρότερος, κυνικότερος, κανιβαλικός. Το κέρδος από τον αγώνα τους είναι ότι τώρα ξέρω περισσότερα και κάποτε συλλογιέμαι πως αν δεν έδιναν αυτές τος μάχες ο κόσμος μπορεί να ήταν ακόμη χειρότερος. Ποιος ξέρει; Όμως σεβασμός προς αυτούς. Και ειδικά προς εκείνους που έγιναν μάρτυρες. Αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους στο όνομα της αλήθειας. Πάντα θυμάμαι με συγκίνηση τον αγώνα, το πάθος, την αντρειοσύνη της Αριστέας. Τελευταία φορά σε ένα καφε μεσημέρι Κυριακής στην Αγία Παρασκευή. Την προειδοποιούσα ότι θα τη χρησιμοποιήσουν και όταν θα πάψει να είναι χρήσιμη θα την ξεπετάξουν. Το ήξερε. Αλλά δεν υπέκυψε. Συνέχισε μέχρι το τέλος. Πρωτοπόρο, επίσης, θεωρώ τον Τζούλιαν Ασάνζ που με τις αποκαλύψεις του στην ιστοσελίδα WikiLeaks προκάλεσε παγκόσμιο σεισμό. Και αυτός ήξερε και υφίσταται τις δραματικές συνέπειες της συνειδητής επιλογής του. Η τιμωρία του εκτός από ανηλεής είναι και παραδειγματική. Επίσης πάντα θα μνημονεύω με σεβασμό την υπόθεση watergate που αποκάλυψε η θρυλική Washington Post η και την πιο πρόσφατη αποκάλυψη για των ΝΥ Τimes για τη φοροδιαφυγή του Τραμπ. Ίσως από ενοχή και εφεκτικότητα, πάντα θα με συναρπάζει η ανήσυχη και αντισυμβατική κραυγή εκείνων που παρουσιάζουν την εικόνα ενός κόσμου- εφιάλτη. Ενός κόσμου που κατατρύχεται από την απελπισία, την απόρριψη, την προκατάληψη. Και πλέον – εναποθέτοντας τις λογιστές ελπίδες μου- θα αναμένω αφενός το ουρλιαχτό των φωτισμένων, αφετέρου δε τις αλήθειες των δημοσιογράφων. Να πουν και να γράψουν για την καταστροφή του κόσμου μας. Ένα μεγάλο ουρλιαχτό για την κατανομή του παγκόσμιου πλούτου.
Το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, κατέχει το 99% του παγκόσμιου πλούτου. Και εάν ο πλούτος των μεγιστάνων λιγοστέψει κατά 20% και κατανεμηθεί αναλογικά στα δισεκατομμύρια των πεινασμένων τότε θα μειωθεί στο μισό ο αριθμός των φτωχών. Υπήρξαν, αναμφίβολα, συνταρακτικές αποκαλύψεις. Δεν γνωρίζω τους λόγους. Ίσως για κάποιους να είναι ταπεινά τα κίνητρα. Όμως έστω και έτσι αποκαλύπτονται κομμάτια αλήθειας. Και όσα περισσότερα πίξελ συγκεντρώσουμε τόσο ευκρινέστερη θα είναι η εικόνα της κοινωνίας μας.
Γιατί : “καθρέφτη σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω”.
