-
Γράφει η Κατερίνα Σχισμένου
Έτσι κλείνει μια εποχή, μια ολόκληρη γενιά που φεύγει και αφήνει πίσω της την ιστορία. Και όχι μόνο την ιστορία την προσωπική αλλά μια ιστορία που συχνά οι νεότεροι δεν είναι μπορούν να πιστέψουν, με όλο αυτό το μεγάλο βάρος που κρύβει και ενέχει. Ο Ισαάκ Μιζάν με καταγωγή από την Άρτα βρέθηκε στα κολαστήρια του Άουσβιτς εκεί που και ακόμη ο ίδιος ο θεός δεν είχε στραμμένο το βλέμμα του. Κατάφερε να επιβιώσει, κατάφερε να επιστρέψει και να συνεχίσει μια πλούσια ζωή αλλά και να μιλήσει όταν ακόμη δεν υπήρχε η κοινωνική ωριμότητα όπως και η γνώση και η επίγνωση. Δε χωράει σε κανένα βιβλίο. Δε χωράει σε καμία αφήγηση. Είναι πολλά παραπάνω όπως και η ιστορία.
Η μεγάλη αυτή ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών που μπορεί να την αποτυπώσει ένα στόμα, μια πορεία. Μια ευγενέστατη προσωπικότητα, με ένα κοφτερό μυαλό και μοναδικό χιούμορ. Ένας άνθρωπος με τόση δύναμη μέσα του, που καμιά φορά στέκεσαι μπροστά στο τόσο μεγάλο αγώνα αυτών των ανθρώπων για ζωή και τη δύναμη της θέλησης. Κι όμως υπάρχει η ρωγμή και ας μη φανερώνεται πάντα. Στην Ημέρα Μνήμης Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος όταν η αυλαία στο θέατρο Ελληνικός Κόσμος έδειχνε τις εικόνες της ντροπής και της φρίκης δεν άντεχε πια… αποχωρούσε. Αποχώρησε και από τη ζωή γεμάτος μνήμες και εικόνες που μας τις μετέδωσε. Του είμαστε ευγνώμονες όπως και οι επόμενες γενιές. Η Άρτα, εμείς θα είμαστε φτωχότεροι μιας και οριοθέτησε το τέλος μιας εποχής, ελπίζουμε και την αρχή μιας νέας.
