Μήπως πρέπει να συνεννοηθούμε λίγο ως λαός με το τι εννοούμε λέγοντας μεταρρυθμίσεις;
Είναι άλλωστε άκρως επίκαιρο το μήνυμα των ευρωεκλογών που υποτίθεται πως έλαβε η κυβέρνηση της ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης ερμήνευσε “ως πιο γρήγορα, πιο αποτελεσματικά”. Πολλοί μπορεί να… τρόμαξαν ακούγοντας αυτή την ερμηνεία του εκλογικού τους μηνύματος εκ μέρους του Πρωθυπουργού, και να ήθελαν να του πουν πως “δεν εννοούσαν ακριβώς αυτό…”. Το μήνυμα ωστόσο εστάλη και δεν παίρνεται πίσω.
Μιλώντας για μεταρρυθμίσεις, οι περισσότεροι εννοούμε πράγματα αυτονόητα, ευρισκόμενα στο μέσο όρο της κοινής λογικής που δυστυχώς λείπουν από τη χώρα μας για χρόνια και που δύσκολα τολμούν οι κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως χρώματος και ιδεολογικής αναφοράς, να σχεδιάσουν και να εκτελέσουν.
Στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης για παράδειγμα, ο όρος “μεταρρύθμιση” μπορεί να διχάζει τους… από κάτω, ανάλογα με το που πρόσκειται ο καθένας.
Ο αριστερόστροφος λαϊκισμός δυσκόλεψε τα βήματα προόδου της ελληνικής ανώτατης εκπαίδευσης προς τον ανεπτυγμένο κόσμο και σε αντίθεση με την εξελισσόμενη έρευνα και το επίπεδο εν γένει της παρεχόμενης επιστημονικής γνώσης, τα ελληνικά Πανεπιστήμια, στην καθημερινότητά τους, βρίσκονται ακόμα στην εποχή του Λίθου. Οι φοιτητικές παρατάξεις μέσα στα ΑΕΙ, το εντελώς παρωχημένο άσυλο που παρεμπιπτόντως, δεν επιτρέπει να ακουστούν ας πούμε, φασιστικές ή ακροδεξιές απόψεις – και γιατί όχι, αν δεν τις απαγορεύει ο νόμος που ισχύει στον πέριξ του Πανεπιστημίου περιβάλλοντα χώρο και την υπόλοιπη κοινωνία; (ακραίο το παράδειγμα και προφανώς δεν με εκφράζει αλλά απαραίτητο για να τονίσει την αντίφαση του μόνον “αριστερού” ασύλου). Η αυτονόητη φύλαξη με κάποιον τρόπο της δημόσιας περιουσίας όλων μας, απαγορεύεται επίσης από τις ομάδες εντός του Πανεπιστημίου που έχουν τη… δυνατότερη φωνή.
Κι έρχεται λοιπόν, μια διοίκηση να ψηφίσει εδώ και καιρό έναν Εσωτερικό Κανονισμό Λειτουργίας για τις φοιτητικές εστίες που εδώ και χρόνια, δεκαετίες ίσως, είναι κοινό μυστικό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ πως συχνά αποτέλεσαν και αποτελούν εστίες μικρο- ή σοβαρής παραβατικότητας. Αυτός ο κανονισμός φιλοδοξεί να επιβάλει έναν ορθολογισμό στη λειτουργία της εστίας, ώστε τα δωμάτια να πηγαίνουν στους φοιτητές που έχουν πραγματικά ανάγκη, στους όντως φοιτητές και όχι σε απόφοιτους που πήραν πτυχίο πριν από χρόνια αλλά που δεν παρέδωσαν ποτέ τα κλειδιά του δωματίου τους στο Πανεπιστήμιο (αυτό είναι γεγονός) και ούτω καθεξής.
Απέναντι σε αυτή την πρωτοβουλία που λαμβάνει χωρά με αρκετή διστακτικότητα είναι η αλήθεια, εξεγείρονται οι φοιτητές. Και αν είναι μόνον η νεανική διάθεση επαναστατικότητας που ωθεί στην αντίδραση αυτά τα νέα παιδιά, έχει καλώς… Αν δεν είναι όμως, μόνον αυτό;
Δίπλα σε αυτή την αντίδραση, η συνήθης προσπάθεια πλαισίωσης ή “καπελώματος” με μικροκομματική σκοπιμότητα, από μέρους του Εργατικού Κέντρου Ιωαννίνων εν προκειμένω, καταντά αν μη τι άλλο γραφική.
Ναι, να διεκδικήσουμε όλοι μαζί νέες φοιτητικές εστίες στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων- αλλά μόνο με ΣΔΙΤ μπορούν να γίνουν αυτές σήμερα, όπως συμβαίνει με πρωτοβουλία της κυβέρνησης σε άλλα Πανεπιστήμια της χώρας – αλλά όχι, την ευνομία, την τάξη και τον κανόνα δε μπορούμε να τον πολεμάμε αν θέλουμε να γίνουμε ποτέ κανονική χώρα.
Παναγιώτης Μπούρχας
Ακολουθήστε το
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
