“… και τα χρόνια περνάνε / και ό,τι τρώμε κερνάμε / δίνουμε ό,τι αποκτάμε / ώσπου κάτι τελειώνει… / και οι άνθρωποι φεύγουν / και εμείς δεν αντιδράμε / μάθαμε να ξεχνάμε / και να μένουμε μόνοι… / μα η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει…”, λέει προφητικά το τραγούδι του Γεράσιμου Ευαγγελάτου που ερμηνεύει μοναδικά η Νατάσα Μποφίλιου.
Τα χρόνια περνάνε λοιπόν… κι οι χωματόδρομοι μένουν, θα συμπληρώσουμε εμείς.
Κι οι όμορφοι χωματόδρομοι, όμορφα μας “πνίγουν”…
Το μακρινό 2012 οι οικογένειες που ζουν στις οδούς Χαριλάου Τρικούπη και Νέστορος στα Καρδαμίτσια μάζεψαν υπογραφές και ζήτησαν το αυτονόητο.
Να ασφαλτοστρωθούν αυτοί οι δύο δρόμοι σε μια περιοχή με εκρηκτική ανοικοδόμηση και μεγάλο κυκλοφοριακό φορτίο.
Χωρίς να αδιαφορούν για τις ανάγκες της κάθε γειτονιάς, σε μια πόλη που μεγαλώνει ταχύτατα.
Η απάντηση από το δήμο παρέπεμπε στο εγγύς μέλλον κι όλες/οι ένιωθαν πόσο μακριά ζουν από το κέντρο της πόλης και μια πλατεία που έχουν σπάσει ρεκόρ οι αναθέσεις παρεμβάσεων και ανακατασκευών.
Αντιγράφοντας την Ομόνοια.
Οξύνοντας ακόμη περισσότερο τις αντιθέσεις πόλης – υπαίθρου, αλλά και αστικού κέντρου – περιφέρειας αστικού ιστού.
Κάποια χρόνια μετά έγινε η ασφαλτόστρωση της Νέστορος δίνοντας μια σοβαρή ανάσα στην περιοχή από τη σκόνη, τη λάσπη και τις λακκούβες.
Η Χαριλάου Τρικούπη όμως συνέχισε να είναι χωματόδρομος. Με πολύ σκόνη την άνοιξη και το καλοκαίρι ή ορθότερα στην καλοκαιρία και λάσπη, λακκούβες μετά από κάθε βροχή, άσχετα με τα χιλιοστόμετρά της.
Είναι τέτοιας έκτασης το κόψιμο του δρόμου που κάθε χρονιά 4-5 φορές τον διαμορφώνει μηχάνημα.
Τα κυβικά χαλίκι και το κόστος χρήσης δημοτικού ή μισθωμένου μηχανήματος έργου μέσα σε μια χρονιά θα είχε αποσβέσει το απαιτούμενο ασφαλτόμειγμα.
Αν το κέντρο της πόλης έχει επικίνδυνα υψηλά φορτία μικροσωματιδίων Ρ5 & Ρ10, αυτός ο μικρός δρόμος των μόλις 130-140 μέτρων γεμίζει τα πνευμόνια εκατοντάδων κατοίκων και νέων ανθρώπων με φορτία μικροσωματιδίων σκόνης, απαλής κι αθώας στην υφή σαν ταλκ. Αν προσθέσουμε τα επίπεδα υγρασίας, αιθαλομίχλης και της εισαγόμενης αφρικανικής σκόνης, το κοκτέιλ αναπνευστικού “μυρίζει θάνατο”.
Με ελάχιστους δημόσιους χώρους και οικιστικά προβλήματα να γιγαντώνονται, ήταν αναγκαίες από την πρώτη στιγμή ουσιαστικές παρεμβάσεις και κεντρικός σχεδιασμός που θα έδιναν λύσεις.
Πυλώνες μεταφοράς ρεύματος δίπλα στα σπίτια, ακόμη κι αν κάποια όταν χτίστηκαν τους βρήκαν εκεί, μη στεγανοί βόθροι, κλιματική αλλαγή – δημιούργημα του καπιταλιστικού κέρδους – με τις βροχές να μεταμορφώνουν τους δρόμους σε "ποτάμια", αποχετευτικό δίκτυο και όμβρια που δεν έχουν ενσωματωθεί ακόμη στην κεντρική μονάδα διαχείρισης, ελάχιστοι κι αναξιοποίητοι δημόσιοι χώροι, απουσία αθλητικών εγκαταστάσεων που ποτέ δεν ξεκίνησαν, ανύπαρκτη πλατεία και πολιτιστικοί χώροι, άδειο οικόπεδο το παλιό εργοτάξιο, επικίνδυνα σημεία στη σύνδεση με τους κεντρικούς οδικούς άξονες, δίπλα στα σχολεία, τους παιδικούς σταθμούς, τα ΚΔΑΠ, το φαρμακείο, το ΚΑΠΗ, τα καταστήματα εστίασης, είναι μερικά από τα προβλήματα που ταλανίζουν τον οικισμό.
Κι όπως έχουμε πει, σε κάθε πρόβλημα, μικρό ή μεγάλο θα είμαστε εκεί. Για την ανάδειξη κι επίλυσή του.
Αριστερή Παρέμβαση στην Ήπειρο & τα Γιάννενα Αγωνιστικό Μέτωπο
