Γεωργίου Κωνσταντίνα
Η παράσταση «Πέτρες στις Τσέπες του» αποτελεί μια θεατρική εμπειρία γεμάτη προκλήσεις, δυνατές ερμηνείες και έναν ιδιαίτερο αφηγηματικό ρυθμό. Δύο ηθοποιοί καλούνται να ζωντανέψουν μια πληθώρα χαρακτήρων, μεταμορφώνοντας σκηνικά και συναισθηματικά τον θεατρικό χώρο.
Ο Εμμανουήλ Δραμηλαράκης, ένας από τους πρωταγωνιστές της παράστασης, μιλά στο epirusgate.gr για την απαιτητική αυτή διαδικασία, τη συνεργασία με τη σκηνοθέτιδα Ιωάννα Μήτσικα, τη συμβολή της ζωντανής μουσικής και το βαθύτερο μήνυμα που φέρνει αυτή η ξεχωριστή θεατρική εμπειρία. Μέσα από τη συζήτησή μας, αναδεικνύεται όχι μόνο η καλλιτεχνική πρόκληση του έργου, αλλά και η δύναμη της θεατρικής τέχνης να εμπνέει, να συγκινεί και να μεταφέρει το κοινό σε έναν κόσμο γεμάτο όνειρα, ελπίδα και μεταμορφώσεις.
Πώς προσεγγίσατε την πρόκληση της ενσάρκωσης πολλαπλών χαρακτήρων σε αυτήν την παράσταση;
Το έργο «Πέτρες στις Τσέπες του», προσφέρει μία μοναδική δυνατότητα στους ηθοποιούς που καλούνται να καταπιαστούν μαζί του και αυτή είναι η ενσάρκωση 7 διαφορετικών χαρακτήρων. Τόσο εγώ όσο και ο Στέλιος καλούμαστε να αποδώσουμε χαρακτήρες διαφορετικού φύλου και ηλικίας και όλα αυτά μόνο με το σώμα και την φωνή μας. Για εμάς προσωπικά αυτή ήταν και μία από τις βασικές αιτίες που επιλέξαμε αυτό το κείμενο. Όλη αυτή η πρόκληση και οι διαρκείς και καταιγιστικές αλλαγές χαρακτήρων που γίνονται πάνω στην σκηνή ήταν για μας ένα δώρο που μας βοήθησε να εξελιχθούμε ακόμα περισσότερο σαν ηθοποιοί.
Ποιες ήταν οι κύριες δυσκολίες που αντιμετωπίσατε κατά την προετοιμασία και την εκτέλεση αυτών των ρόλων;
Η δυνατότητα αυτή που προσφέρει αυτό το θεατρικό έργο στον ηθοποιό είναι και η μεγαλύτερη παγίδα του. Στην προσπάθεια να συντονιστούμε με τις καταιγιστικές αλλαγές πάνω στην σκηνή κατά τη διάρκεια του έργου, στην αρχή, όπως ήταν φυσιολογικό είχαμε πέσει στην παγίδα της φόρμας, δηλαδή σε μία σχηματική απλώς απόδοση των χαρακτήρων του έργου και μάλιστα στην υπερβολή τους. Αυτό το υλικό που δημιουργήθηκε ποτέ δεν χάθηκε στην ουσία, απλώς σμιλεύτηκε και απέκτησε μία εικόνα η οποία είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα. Ναι μερικοί χαρακτήρες ίσως να θυμίσουν «τύπους» κάτι όμως που αποφασίσαμε να διατηρήσουμε προκειμένου να βοηθήσουμε και τους ίδιους τους θεατές να ακολουθήσουν την ροή της ιστορίας και να μην μπερδευτούν. Θέλαμε να περνάμε από χαρακτήρα σε χαρακτήρα και οι θεατές να μην αναρωτιούνται «ποιος είναι τώρα αυτός που μιλάει;». Με αυτά τα σώματα λοιπόν (λίγο πιο φορμαλιστικά αλλά όχι μακριά από την πραγματικότητα) προσπαθήσαμε να σκάψουμε λίγο πιο βαθιά στους χαρακτήρες και να βρούμε την αλήθεια τους προκειμένου να τους γειώσουμε, έτσι ώστε να μετατοπίζεται η ταυτότητα μεταξύ τους από στιγμή σε στιγμή, χωρίς όμως να απομακρυνόμαστε από τον πυρήνα της παράστασης, δηλαδή το να πούμε και να ακουστεί η ιστορία.
Πως συνεργαστήκατε με τη σκηνοθέτιδα Ιωάννα Μήτσικα για να αποδώσετε την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του έργου;
Την Ιωάννα την γνωρίσαμε με τον Στέλιο σε μία άλλη παράσταση που πάλι παίζαμε μαζί, στην οποία η Ιωάννα μας έκανε την κινησιολογία. Θεωρούμε και οι δύο πιστεύω ότι η Ιωάννα ήταν ένα θείο δώρο για μάς. Είναι ο πιο φροντιστικός και ευγενικός άνθρωπος που ξέρω και έχει έναν μοναδικό τρόπο όχι μόνο να δουλεύει με το κείμενο και τους ηθοποιούς αλλά και να εμψυχώνει την ομάδα όταν το ηθικό είναι πεσμένο. Το γεγονός ότι η Ιωάννα είναι συν τις άλλοις και καθηγήτρια χορού, αποτέλεσε σημείο τομής για την προσέγγιση της ατμόσφαιρας του κειμένου καθότι εκεί ακριβώς βασιστήκαμε για να προσεγγίσουμε τους χαρακτήρες και να περνάμε από τον έναν στον άλλο, δηλαδή στην κίνηση και στο σώμα.
Ποιο είναι το κύριο μήνυμα που θέλετε να μεταφέρετε στο κοινό μέσα από αυτήν την παράσταση;
Να ονειρεύονται. Και να μην σταματήσουν ποτέ να προσπαθούν για αυτά τους τα όνειρα. Όσα εμπόδια και αν μας φέρνει η ζωή, εμείς πρέπει πάντα να συνεχίζουμε και ακόμα και μέσα από το πηγάδι της καθημερινότητας πρέπει πάντα οδηγός μας να είναι η αχτίδα φωτός που έρχεται από ψηλά.
Πώς επηρέασε η ζωντανή μουσική συνοδεία του Θανάση Παναγιωτόπουλου την ερμηνεία σας και τη συνολική αίσθηση της παράστασης;
Ο Θανάσης είναι ένας εξαιρετικός μουσικός (εκτός από άνθρωπος) και έχει μία μοναδική ικανότητα να προσαρμόζεται σε ο,τι και αν του ζητηθεί. Εν προκειμένω αφέθηκε ελεύθερος κατά τη διάρκεια των προβών να στολίσει την παράσταση όπως εκείνος έκρινε και το έκανε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η παράσταση δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς τον Θανάση. Ο Θανάσης είναι εκεί για να δώσει ρυθμό και την καλύτερη δυνατή μουσική επένδυση για να αναδειχθεί η πολυπλοκότητα του κειμένου και τα πραγματικά του νοήματα.
Ποια ήταν η ανταπόκριση του κοινού μέχρι στιγμής και πώς αυτή η εμπειρία σας επηρέασε ως ηθοποιούς;
Ξεκινώντας να μελετάμε το κείμενο ομολογουμένως είχαμε αρχικά το άγχος ότι καταπιανόμαστε με κάτι που έχει ήδη παρουσιαστεί στο θέατρο από σπουδαίους ηθοποιούς. Δηλαδή εγώ προσωπικά σκεφτόμουν «θα έρθει κάποιος να δει εμάς όταν αυτό το έργο είχε παιχτεί με τόσο μεγάλη επιτυχία στο παρελθόν;». Αυτή η σκέψη βέβαια δεν κράτησε πολύ γιατί συνειδητοποίησα ότι η δική μας προσέγγιση απείχε κατά πολύ από τις προηγούμενες και γι’ αυτό και το κοινό ανταποκρίθηκε με θέρμη. Δεν είναι τυχαίο που η παράσταση τρέχει 2 χρόνια τώρα και που άνθρωποι που την είχαν δει στο παρελθόν μας έχουν πει ότι ένιωσαν σαν να την έβλεπαν πρώτη φορά. Μόνο ευγνωμοσύνη μπορούμε να αισθανθούμε για κάθε έναν που ήρθε να δει την παράσταση και η ανταπόκριση του κοινού σε αυτήν μας την προσπάθεια είναι συγκινητική.
«ΠΕΤΡΕΣ ΣΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣ ΤΟΥ» της Marie Jones
Στο Δη.Πε.Θε. Ιωαννίνων – Καμπέρειο Πνευματικό Ίδρυμα
Σάββατο 15 Μαρτίου 2025 στις 21:00 και Κυριακή 16 Μαρτίου 2025 στις 19:00
Ακολουθήστε το
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
