Γράφει ο Κώστας Παπαθεοδώρου
Έζησα με τα δεδομένα της μεταπολίτευσης. Στα φοιτητικά μου χρόνια υπήρχε ακόμα ο αχός του Πολυτεχνείου και οι πορείες της επετείου εξέπεμπαν ακόμη την ιερότητα των εικόνων. Στις πορείες αυτές μετείχαν και παιδιά του Πολυτεχνείου που πια είχαν ανδρωθεί και κοσμούσαν τις βιτρίνες των κομμάτων της Αριστεράς.
Κάθε φορά που περνούσε το τρόλεϊ από την Πατησίων και ο οδηγός ενημέρωνε για τη «στάση Πολυτεχνείου», ένιωθα δέος για τον τόπο αντίστασης, αντίδρασης και θυσίας. Και ως φοιτητής αισθανόμουνα περήφανος που όλοι μιλούσαν για την ηρωική εξέγερση των φοιτητών.
Μέσα της δεκαετίας του `80 και στις επετειακές εκδηλώσεις συμμετείχαν εκπρόσωποι της κυβέρνησης και φυσικά οι πορείες ήταν πλέον ελεύθερες και πολύχρωμες.
Τα συνθήματα παρέμεναν τα ίδια αλλά ο εχθρός είχε μπει στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας».
Επειδή η παρέα μου ήταν κάπως υπερκινητική και δραστήρια είχαμε κάτι περισσότερο να συνθηματολογήσουμε από το κλασικό «Ψωμί- παιδεία- ελευθερία». Άλλωστε, τροφή και στέγη μας εξασφάλιζε το κράτος. Όσο για την ελευθερία εμείς οι ίδιοι καθορίζαμε τις συντεταγμένες της…
Προς τα τέλη της δεκαετίας, το Πολυτεχνείο άρχισε να χάνει τη λάμψη του και το προσκύνημα έγινε υποχρέωση.
Κάθε νύχτα της 16ης Νοέμβρη οι μπαχαλάκηδες είχαν αναλάβει να φωταγωγούν την Αθήνα. Χαμένα κορμιά αλλά και άθλια υποκείμενα, που όπως τότε πιστεύαμε- ήταν χαφιέδες και μίσθαρνα όργανα του (παρα)κράτους…
Στα μέσα της δεκαετίας του `90 το Πολυτεχνείο μετατράπηκε σε εμποροπανήγυρη και ακολούθως σε γιουσουρούμ!
Πλέον δε συμμετείχα στις πορείες αλλά πάντα περνούσα να αφήσω ένα κόκκινο γαρύφαλλο στην κακότεχνη κεφαλή που αναπαριστά τη μορφή του ιστορικού Νίκου Σβορώνου.
Η επίσκεψή μου δεν ήταν δα και καμιά μεγάλη θυσία καθώς ως νεαροί ρεπόρτερ καλύπταμε τότε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου που πλέον ήταν εμπρησμοί, βανδαλισμοί και λεηλασίες…
Και κάπως έτσι η ανάσα του Πολυτεχνείου πνίγηκε στους καπνούς και τα δακρυγόνα της επετείου.
Η ευμάρεια και ο ευδαιμονισμός της εποχής μας έπεισε ότι τα τότε συνθήματα ήταν πλέον ξεπερασμένα και ο αγώνας είχε δικαιωθεί.
Με ελιτίστικη αντίληψη μιλούσαμε και προβάλλαμε ως αίτημα: «το βάθεμα και το πλάτεμα της Δημοκρατίας»
Τι και αν στις δημόσιες συναθροίσεις μας και τις φιλοσοφικές αναζητήσεις μας επικαλούμασταν διαρκώς τη γνώση του Λουντέμη: «Η ελευθερία δεν χαρίζεται καταχτιέται και όσοι την πήραν χάρισμα, γρήγορα την έχασαν».
Απλώς την απαγγέλαμε, ποτέ δεν τη διαβάσαμε…
Μέχρι που ήρθαν τα δύσκολα. Τα δύσκολα που κρατάνε κοντά 15 χρόνια τώρα ρουφώντας της ζωές μας: των δικών μας και των παιδιών μας…
Άραγε σχεδόν 50 χρόνια από την ηρωική εξέγερση του Πολυτεχνείου ποια λέξη και έννοια από το σύνθημα «Ψωμί- παιδεία- ελευθερία» είναι τώρα δεδομένη;
Ανασύρω από τα αζήτητα της μνήμης επίσης ένα παλιό παρωχημένο σύνθημα: «Ένα, δύο τρία- πολλά Πολυτεχνεία».
Το Πολυτεχνείο της γενιάς των Millennials στην οποία ανήκουν τα 2 από τα 3 παιδιά μου.
Πρόκειται για γενιά με τεράστια εφόδια αλλά που ο μέσος όρος των εισοδημάτων της έχει μειωθεί σε διπλάσιο ποσοστό από αυτό του γενικού πληθυσμού των ενηλίκων.
Άντε παιδιά. Η γενιά μου που δεν αγωνίστηκε για την ελευθερία, της την πήραν πίσω.
Μην κάνετε και σεις το ίδιο λάθος. Το τέρας είναι αδηφάγο. Τσακίστε το…
