-
Γράφει η Βούλα Λεοντίδη – Πλάτωνα
“Σπάργανα του Χριστού” η Χριστουγεννιάτικες τηγανίτες. Είναι ένα από τα ωραιότερα γλυκά του τόπου μας και η θύμησή του μας γεμίζει συγκίνηση και φέρνει στον νου στιγμές,εικόνες και πρόσωπα αγαπημένα. Και τούτο γιατί για να φτιάξουν τα σπάργανα οι μανάδες μας μαζεύονταν δυο – τρεις γειτόνισσες μαζί και εκεί γύρω από την φωτιά ακούγαμε ιστορίες και παράξενες δοξασίες για τα Δωδεκάημερα, χιλιοειπωμένα μεν, αλλά πάντα να τις περιμένουμε και να τις ακούμε με την ίδια αδημονία αφήνοντας την φαντασία μας να ταξιδεύει.
Τα “σπάργανα” ψήνονταν πάνω σε καυτή πλάκα η, αν δεν υπήρχε πλάκα, σε σιδερένιο ταψί χωρίς γείσο, που το λέγανε βισαλίδα, δηλαδή καμμένο. Αφού περνούσαν την πλάκα με ελάχιστο λάδι, με μια κουτάλα έριχναν τον αραιό χυλό, που ήταν φτιαγμένος με νερό αλεύρι και ελάχιστο αλάτι και αμέσως τον άπλωναν με το βεργί ώστε να γίνει ένα λεπτό και ισόπαχο φύλλο. Αφού ψήνονταν από την μια μεριά το γύριζαν από την άλλη.
. Όταν ήταν έτοιμο το έβγαζαν και το έβαζαν πάνω σε ένα τραπεζομάντιλο για να ξεϊδρώσει. Αφού τ’ άφηναν δυο – τρεις μέρες, για να στεγνώσουν κάπως, στην συνέχεια τ’ άπλωναν σε ταψί με χοντροκομμένα καρύδια, κανέλα και γαρύφαλλο ανάμεσα. Χάραζαν σε μπακλαβωτά κομμάτια και σιρόπιαζαν με ζεστό σιρόπι φτιαγμένο από πετιμέζι αραιωμένο και αρωματισμένο με φλούδες πορτοκάλι. Όσοι δεν είχαν πετιμέζι έφτιαχναν σιρόπι με ζάχαρη, αλλά το γλυκό δεν είχε το άρωμα και το χρυσαφί χρώμα που δίνει το πετιμέζι. Καλά Χριστούγεννα (Από το βιβλίο “Γεύσεις καρδιάς” Της Βούλας Λεοντίδη – Πλάτωνα )
