• Γράφει η Ελένη Σιάση *

Δυστυχώς για την ελληνική κοινωνία η αναπηρία υπήρξε ανέκαθεν ένα θέμα ταμπού. Η Ελλάδα ενώ ανήκει στην Ε.Ε. παραμένει μια χώρα αφιλόξενη για τα Άτομα με ειδικές ανάγκες, καθώς αυτά βρίσκονται στο περιθώριο βιώνοντας την απαράγραπτη καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους.
Ακόμη και τα ΜΜΕ αποφεύγουν αρκετές φορές την προβολή των θεμάτων αναπηρίας, αλλά και όταν τα προβάλλουν, το κάνουν με τέτοιο τρόπο, ώστε να μοιάζουν ξένα και αλλόκοτα προς όλους τους άλλους.     Πλέον ακούμε συνεχώς τον όρο «αποϊδρυματοποίηση» με τον οποίο συμφωνούμε απόλυτα. Όμως, η αποϊδρυματοποίηση δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στην αλλαγή του τόπου ή του τύπου διαμονής. Αντίθετα συνεπάγεται μια βαθιά μεταστροφή από περιβάλλοντα που χαρακτηρίζονται από ρουτίνα και «θεσμική κουλτούρα» σε εκείνα όπου τα άτομα με ειδικές ανάγκες μπορούν να έχουν την επιλογή και τον έλεγχο της ζωής τους, ενώ λαμβάνουν την αναγκαία υποστήριξη που χρειάζονται.
Ως εκ τούτου η αποϊδρυματοποίηση πρέπει να περιλαμβάνει την αλλαγή εργασιακής κουλτούρας και προσανατολισμού στην κατεύθυνση ανάπτυξης ενός φάσματος υπηρεσιών στην κοινότητα, ενδυνάμωσης του οικογενειακού περιβάλλοντος, θέσπισης του προσωπικού βοηθού με σκοπό να αποφεύγεται η ανάγκη για «μαζική φροντίδα» και να ικανοποιείται η συνθήκη της ανεξάρτητης διαβίωσης αντίστοιχα.
Παράλληλα, αποϊδρυματοποίηση σημαίνει πλήρης ένταξη των Ατόμων με Αναπηρία στην κοινωνία η οποία για να πραγματωθεί, απαιτούνται ισότιμες ευκαιρίες στην Εκπαίδευση.
Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι υπάρχει έλλειψη στην Εκπαίδευση για τα Άτομα με ειδικές ανάγκες. Τα ειδικά κέντρα εκπαίδευσης είναι λίγα, ορισμένα ιδιωτικά που χρειάζονται αρκετά χρήματα. Αυτό έχει ως απόρροια πολλά άτομα να στερούνται το δικαίωμα της εκπαίδευσης.
Ταυτόχρονα με την αποϊδρυματοποίηση έχουμε χρέος ως ενεργοί πολίτες να αγωνιστούμε για την καταπολέμηση των διακρίσεων και των προκαταλήψεων που περιβάλλουν τα άτομα με αναπηρία και τις οικογένειές τους. Μόνο τότε θα αρθούν οι κοινωνικοί αποκλεισμοί, έτσι ώστε οι συνάνθρωποί μας με ειδικές ανάγκες να μπορέσουν και οι ίδιοι να αντιπαλέψουν τον ρατσισμό και τον στιγματισμό.
Τέλος, η αποϊδρυματοποίηση συνδέεται με την οικονομική ανεξαρτησία. Οπότε, από τη μία απαιτείται η ένταξη των Ατόμων με αναπηρία στον εργασιακό στίβο, όπως προείπαμε, και από την άλλη η Πολιτεία είναι ανάγκη να αυξήσει τα επιδόματα που λαμβάνουν οι οικογένειες των συνανθρώπων μας. Διότι αντιμετωπίζουν σοβαρές οικονομικές δυσκολίες, αφού απαιτείται συνεχής ιατρική φροντίδα και περίθαλψη.
Τα Άτομα με ειδικές ανάγκες είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας μας. Κανείς δεν μπορεί να θεωρηθεί απρόσβλητος από το ενδεχόμενο ελάττωσης των δυνατοτήτων του στο μέλλον. Γι’ αυτό σε τούτο τον αγώνα πρέπει να είμαστε όλοι μαζί, να εξαφανίσουμε με τη συμβολή του Κράτους τα εμπόδια, να εξαλείψουμε τα στερεότυπα και να παλέψουμε με τα Άτομα με αναπηρία στο πλευρό μας για μία κοινωνία με δικαιοσύνη.

*Κλασική Φιλόλογος, Αντιπρόεδρος Κέντρου Κοινωνικής Πρόνοιας Περιφέρειας Ηπείρου

Κοινοποίηση

Κοινοποιείστε στους φίλους σας!