Η “Μαντηλοφορεμένη Πηγιώτισα” η Αθηνούλα έγινε αφίσα και τιμήθηκε στη γιορτή της γυναίκας του δήμου Αρταιων το 2018 με την Κατερινα Σχισμενου στην Άρτα. Η εμβληματικη φωτογραφία της μέσα στο βίντεο, είναι του Αρτινού φωτογράφου-κινηματογραφιστή Βασίλη Γκανιάτσα.
Μια εμβληματική Πηγιώτισα που στο νου μας πάντα φέρνει τις μανάδες μας και τις γιαγιάδες μας. Είναι ο ζωντανός κρίκος της θύμησής τους. Μια γλυκιά Πηγιώτισα που όταν αρχίσεις κουβέντα μαζί της χάνεσαι στο χρόνο. Με ένα μυαλό πεντακάθαρο και τι δεν μας έχει διηγηθεί. Ο λόγος συγκαταβατικός μελίχειος και σταθερός. Φιλενάδες απο κοπέλες με τη μάνα μου και δεκάδες άλλες συνομήλικες τους έζησαν μαζί στην Κασσιανού των Πηγών και τις χαρές και τις λύπες και τις καταστροφές. Στάθηκαν όρθιες όπως όλες της γενιάς της. Πάλεψαν με κόπο στερήσεις, πείνα και ιδρώτα να ζήσουν τις οικογένειές τους. Αυτές που θυσιάστηκαν να μας μεγαλώσουν μέσα σε στερήσεις και κακουχίες χωρίς να αποζητούν καμία ανταμοιβή. Τους αρκεί να είναι τα παιδιά τους καλά.Αυτό μόνο.
Να είσαι πάντα καλά θεία Αθηνούλα και να χαίρεσαι τη μεγάλη οικογένειά σου.
ΧΡΗΣΤΟΣ Β.ΚΑΠΕΡΩΝΗΣ
ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ ΠΗΓΙΩΤΩΝ ΑΡΤΑΣ
ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΘΥΜΗΘΟΥΜΕ.
Γεννημένη το 1922 στις Πηγές Αρτας. Μέσα στην αιωνόβια ζωή της έμελλε να συμπτύξει τα γεγονότα και τις συνθήκες διαβίωσης του προηγούμενου αιώνα. Πήγε ως την Τετάρτη Δημοτικού. Στα 15 φόρεσε το μαντήλι που δεν το έχει βγάλει ως σήμερα. Παντρεύτηκε στα 22. Πέντε παιδιά. Οικονομική ένδεια, πόλεμοι, εμφύλιος, χειμώνες μέσα στα δύσκολα γεωμορφολογικά ανάγλυφα της περιοχής, Άξια θαυμασμού η θέση και ο ρόλος που διάλεξε να κρατήσει μέσα στην οικογένεια. Μέσα σε ένα ευρύ κοινωνικό περιβάλλον αν όχι εχθρικό τουλάχιστον στερητικό και σε συνθήκες οικονομικής ένδειας ήταν υποχρεωμένη και χρεωμένη να αναδείξει την οικογένεια, να γαλουχήσει τα παιδιά της, με αρχές και με πίστη στις αξίες.
Με ένα τσούρμο παιδιά γύρω της , στο φτωχοκάλυβο έπρεπε να τα συντηρήσει, να τα ντύσει να τα χορτάσει, να τα ζεστάνει να τα προστατέψει. Έπρεπε να τα προλάβει όλα. Και να βοηθήσει παράλληλα τον άντρα της στα χωράφια στα ζώα στο κήπο στις εξωτερικές δουλειές. Θα κοιμόταν αν προλάβαινε. Θα έτρωγε αν περίσσευε. Θα ζεσταινόταν αν χωρούσε το τζάκι. Όταν ο σύζυγος έφευγε για άλλες περιοχές να βρει εργασία, τα πράγματα γινόταν ακόμη πιο δύσκολα γι’ αυτήν, καθώς έπρεπε να αναλάβει πλέον και όλες τις αντρικές εργασίες. Μάλιστα, το γεγονός ότι βρισκόταν κάτω από τη συνεχή επίβλεψη πεθερικών ή άλλων συγγενών δυσχέραινε ακόμη περισσότερο τη θέση της. Κατά περιόδους έπρεπε να πηγαίνει στα αστικά κέντρα της Άρτας ή του Μουζακίου για τροφοδοσία δυσεύρετων ειδών επιστρέφοντας οδοιπορικώς ζαλικωμένη, μια διαδρομή δύο ημερών με διανυκτέρευση στην ύπαιθρο. Ένα παιδί το γέννησε στο δρόμο για το θερινό στανοτόπι. Τα καθήκοντα της ως νοικοκυράς περιλάμβαναν ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων, όπως μαγείρεμα, ράψιμο των ρούχων, γνέσιμο, πλέξιμο, καθώς η οικογένεια έπρεπε να δείχνει πάντα επιμελημένη, ακόμα και όταν τα οικονομικά της δεν το επέτρεπαν. Σημαντικό μέλημά της ήταν η επιμέλεια του σπιτιού. Έτσι, αν και η μέρα της ήταν κάτι παραπάνω από γεμάτη, πάντα θα έβρισκε χρόνο να ασχοληθεί και με τη δημιουργία εργόχειρων που θα βελτίωναν την αισθητική του σπιτιού της. Ύφαινε στον αργαλειό όμορφα στρωσίδια και κιλίμια σε σχέδια που αντέγραφε από τη φύση και τη ζωή, «…μεταπλάθοντας σε καλλιτέχνημα την πεζή πραγματικότητα… Κι έπρεπε να αντεπεξέλθει και στις κοινωνικές υποχρεώσεις. Στην εκκλησία, στο πανηγύρι, στις γιορτές.
Οι καθημερινές ασχολίες και υποχρεώσεις της, ωστόσο, ξεπερνούσαν αρκετά συχνά τα στενά όρια του σπιτιού, καθώς βοηθούσε το σύζυγό της σε όλες τις γεωργικές εργασίες: Βοσκή των ζώων, άρμεγμα, κούρεμα, παρασκευή γαλακτοκομικών προϊόντων κ.α. αποτελούσαν βασικές ασχολίες της. Μετέφερε νερό από την πηγή, έκοβε και κουβαλούσε ξύλα, πήγαινε το αλεύρι στο μύλο κ.α. Η ψυχική και σωματική της δύναμη ήταν ανεξάντλητη: φορτωνόταν σχεδόν τόσο βαριά όσο και ένα ζώο και μάλιστα οι αποστάσεις που έπρεπε να διανύσει ήταν πολλές φορές εξαιρετικά μεγάλες. Κι όμως αυτή η λιπόσαρκη, η ξυπόλυτη, η νηστική η κουρασμένη η αδικημένη μαντηλοφορεμένη Ηπειρώτισσα τερμάτιζε νικήτρια στο στίβο της ζωής.
Σήμερα 102 ετών επέλεξε να ζει μόνη της στις Πηγές αυτοσυντηρούμενη, και αρνούμενη να εγκαταλείψει τον τόπο που γεννήθηκε και αγάπησε, ανακυκλώνοντας τις πολυποίκιλες αναμνήσεις ενός ΟΛΌΚΛΗΡΟΥ αιώνα. Απο την καλοπέραση της πόλης προτίμησε να ζει μέσα στις αναμνήσεις του τόπου της, αρνούμενη -όπως οι περισσότερες να τον εγκαταλείψει.
Ακολουθήστε το
στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
