Ήταν τον Φεβρουάριο του 2022 που η αληθινή ιστορία αγάπης των δύο κύκνων στην όμορφη Ορεστιάδα συγκίνησε το πανελλήνιο .
Μαζί διαβάσαμε κάποιες από τις σελίδες του ημερολογίου του κύκνου στην Καστοριά, σε προηγούμενο άρθρο μου .
Μια ιστορία όμως , όσο μικρό κι αν είναι το αποτύπωμα που αφήνει , όσο ταπεινή κι αν είναι η προέλευση ή οι πρωταγωνιστές της , δεν τελειώνει ποτέ σε μια τελεία !
Έτσι, και στην πραγματικότητα, ο αγαπημένος μας κύκνος μεταφέρθηκε στην λίμνη Παμβώτιδα των Ιωαννίνων για μια νέα αρχή .
Πώς μοιάζει άραγε μια νέα αρχή ;
Ο καινούργιος χρόνος είναι στο κατώφλι .
Η ιστορία είναι δικιά σου .
Κάνε την μοναδική φέτος .
Καλή πρωτοχρονιά από εμένα . Καλή αρχή !
<< Αν αγαπάς κάτι πολύ, άστο να φύγει . >> δεν λένε ; Και αν αγαπάς κάτι πολύ, πώς είσαι μακριά του ; Και αν αγαπάς κάτι πολύ το αφήνεις να φύγει ; Και αν αγαπάς κάτι πολύ , πόσο πολύ είναι αυτό το πολύ ; εδώ και μήνες προσπαθώ να βρω απαντήσεις, σε ένα ξένο τόπο, σε μία ξένη λίμνη, σε ένα ξένο παρόν .
Σε μία πόλη νέα, ψάχνω να βρω τα βήματα μου, συναντώ παντού όμως ομίχλη . Πού να είναι άραγε ; Πώς να είναι ; Να είναι καλύτερα ;
Προσπάθησα πολύ να βρω το δρόμο της επιστροφής. Περπάτησα στους δρόμους της πόλης, μακριά από τη λίμνη, μήπως και τυχαία κάπου την έβλεπα . Πώς όμως να απομυθοποιήσεις την μοίρα ;
Δεν είναι περίεργο που οι άνθρωποι ανησύχησαν, εξάλλου αυτά τα γιγάντια μεταλλικά κουτιά που προχωράνε γρήγορα, ήταν αρκετά επικίνδυνα . Από τύχη , δεν τραυματίστηκα . Ξέρω ότι οι άνθρωποι θέλουν το καλύτερο για μένα . Εξάλλου τότε, αυτοί ήταν που μας είχαν βοηθήσει .
Η πρωινή ομίχλη σιγά-σιγά αρχίζει και διαλύεται στην παραμυθένια πόλη και οι ακτίνες του ήλιου αρχίζουν να ζεσταίνουν τα πούπουλα μου . Η λίμνη ησυχάζει τα κύματα της . Αρχίζουν και καθρεπτίζονται τα σύννεφα στην επιφάνεια της λίμνης και κάθε βουτιά που κάνω , γίνεται στα σύννεφα πλέον .
Ευτυχώς, οι κύκνοι και το υπόλοιπα πτηνά της λίμνης, με καλωσόρισαν, με υποδέχτηκαν – όπως την είχα υποδεχτεί εγώ κάποτε – με αγκάλιασαν . Κανένας κύκνος όμως , δεν είναι αυτή .
Όλοι ξέρουν την ιστορία μου . Τους έχει συγκινήσει . Τόσο που , μόνο του το χελιδόνι , μια φορά πήγε να την ψάξει στην Καστοριά , όταν γύρισε, μου είπε να μην ψάξω ξανά . Η λίστα συνεχίζεται. Ο Γλάρος ήταν ο επόμενος. Πήγε να τη βρει . Ήταν αισιόδοξος . Όταν επέστρεψε, είχα πολύ αγωνία , τον ρώτησα αν έμαθε κάτι , αν την βρήκε . Μου είπε μόνο , ότι είχε φύγει μακριά . Για ποιο μέρος; ρώτησα , για ποια γη ; Δεν πήρα απάντηση . Έφυγε βιαστικά , ξεχνωντας το πιο βαρύ σημείο στίξης . Το ερωτηματικό . Ένας κορμοράνος που ζούσε χρόνια Καστοριά, μέχρι και αυτός πέταξε με ένα σμήνος τη νύχτα με μια ελπιδοφόρα σιγουριά . Ήταν εκείνος, που όταν γύρισε, μου είπε << αν αγαπάς κάτι πολύ , άστο να φύγει >> . Λέξεις, που στην καρδιά μου έμειναν και σαν πρόκες γερά καρφιτσώθηκαν .
Καθώς κολυμπώ μια στο νερό και μια στις σκέψεις μου , οι κύκνοι με φωνάζουν κοντά τους , έχει αρχίσει να νυχτώνει , ας πάω μαζί τους προς την φωλιά σκέφτομαι . Βλέπω τα πολύχρωμα φώτα και τα στολισμένα δέντρα γύρω από τη λίμνη σιγά-σιγά να ανάβουν, κι εγώ νοιώθω μέσα μου, την φλόγα της ελπίδας να τρεμοσβήνει. Να υπερισχύει το δεύτερο συνθετικό…
Πήγαμε στη φωλιά , και βρήκα το πιο ζεστό μέρος με άχυρα να ξαποστάσω . Οι άνθρωποι μας έχουν φροντίσει καλά . Τα μακριά καλάμια χορεύουν στην είσοδο της φωλιάς , ο άνεμος, δεινός μαέστρος , διευθύνει μια τα καλάμια , μια τα πουλιά στον ουρανό που προσπαθούν να ισορροπήσουν .
Κλείνω τα μάτια μου και αφήνομαι στην μουσική του , αρχίζω και ονειρεύομαι, την δικιά μου λίμνη, τον τόπο μου , και αυτήν. Να στέκεται δίπλα μου , να κολυμπάμε , να ζωγραφίζουμε σχήματα στα κύματά της λίμνης , να αγκαλιάζει τον λαιμό μου με τον δικό της , να φτιάχνουμε τα φτερά μας στο ηλιοβασίλεμα . Μαζί , αγαπημένοι .
Η ροή της σκέψης μου διακόπτεται , όταν ακούω έναν δυνατό θόρυβο από την είσοδο της φωλιάς . Ανοίγω τα μάτια, και αμέσως πετάγομαι , κολυμπώ γρήγορα- γρήγορα στο σκοτάδι πλέον , να μάθω τι και ποιος είναι υπεύθυνος για αυτόν τον θόρυβο.
Βλέπω στον ουρανό χρώματά διαφορετικά , έντονα και τελικά αχνά , που τα συνοδεύει ένας εκκωφαντικός θόρυβος . Είναι όμορφα αυτά τα φώτα στον ουρανό , πολύχρωμα, σαν αστέρια . Βλέπω κάποιους ανθρώπους στο πεζοδρόμιό κοντά στην λίμνη να κοντοστέκονται και να δείχνουν τον ουρανό << πυροτεχνήματα >> φωνάζουν . Κολυμπώ και χαζεύω τα εφήμερα αστέρια του ουρανού .
Χωρίς να το καταλάβω , κολυμπώ πολύ ώρα κοιτώντας τον πολύχρωμο ουρανό . Μα , μα που είμαι ; κοίτα να δεις , ένα , ένα νησί ! πως και δεν το πρόσεξα άλλη φορά ; όμορφα είναι εδώ.. παραδοσιακές βάρκες, πέτρινα σπίτια που βγάζουν καπνό από τα τζάκια . Οι βάρκες , είναι γεμάτες γύρω τους πτηνά που χαζεύουν τον αστραφτερό ουρανό , σαν εμένα.
Καθώς κολυμπώ, ανάμεσα στις πάπιες , τις χήνες και τους γλάρους, πιάνει το βλέμμα μου, μία φιγούρα… μια φιγούρα γνώριμη ! ναι ! είναι σίγουρα κύκνος . Πώς και δεν είναι μαζί με τους υπόλοιπους στη φωλιά ; υπάρχουν άραγε και άλλοι κύκνοι εδώ ; όχι , όχι , δεν μπορεί ! είναι απλά η ελπίδα , που παίζει νυχτερινά παιχνίδια . Μα, ας πλησιάσω.
Γιατί η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά ; αφού, αφού δεν θα είναι αυτή . Μα πού πάει ; όλα τα πτηνά είναι στις βάρκες, και βλέπω έναν άσπρο κύκνο να κολυμπάει αντίθετα . Χάνεται σιγά-σιγά το λευκό του χρώμα και να γίνεται ένα με τη νύχτα . Πρέπει να κράξω δυνατά ! Κι αν – για μια στιγμή σκέφτομαι – κι αν είναι αυτή ; Κι αν, με έψαχνε όπως την έψαχνα εγώ;
Κολυμπάω γρήγορα με όλη μου τη δύναμη να ‘ ρθω κοντά σου ! Περίμενε, μη βιάζεσαι έρχομαι ! Πλησιάζω , κράζω , σχεδόν πέφτω πάνω της , σταματάει απότομα τρομαγμένη , την ίδια στιγμή, τα εφήμερα αστέρια του ουρανού – επιδέξιοι σαμποτέρ – που έδιναν περίσσιο φως στην σκοτεινή αυτή νύχτα , σταματούν .
Τα τελευταία δευτερόλεπτα πριν γυρίσει τον λαιμό της, ελπίζω να είναι αυτά τα μελαγχολικά μάτια . Με αιφνίδια λύπη , συνειδητοποιώ ότι δεν είναι τα μάτια που γυρεύω .
Ο άγνωστος τελικά κύκνος, με παρατηρεί εξονυχιστικά , απογοητευμένος τολμώ να ξεστομίσω : << Με συγχωρείς που σε τρόμαξα , νόμιζα…>>
<< …νόμιζες ότι ήμουν εκείνη , έτσι ; Είσαι, είσαι εκείνος ! Ο κύκνος της Καστοριάς ! >> συμπληρώνει την πρόταση μου.
Διστακτικά απαντώ : << ναι… αλλά… μάταια ! όλοι μου λένε να σταματήσω. Αν αγαπάς κάτι μου είπαν, άστο να φύγει …>> λέω και τινάζω βιαστικά τον κατάλευκο λαιμό μου , να κρύψω το δάκρυ που κύλησε .
Ο κύκνος με πλησιάζει , το βλέμμα του από τρομαγμένο μοιάζει πλέον στοργικό . <<..αν αγαπάς κάτι πολύ , άστο να μείνει ! >> μου λέει . Έκπληκτος , με την καρδιά μου να πλημμυρίζει μια απρόσμενη ζεστασιά , με τα λεγόμενα του άγνωστου κύκνου , σκέφτομαι πόσες ερωτήσεις ήθελα να κάνω για την μια αυτή πρόταση . Πριν προλάβω όμως , έχει ήδη κολυμπήσει στην αντίθετη κατεύθυνση. Πριν χαθεί στο σμήνος χωρίς λέξεις αποφάσισε να απαντήσει στην ερώτηση που ποτέ δεν έκανα. Το προτελευταίο βλέμμα της ήταν σε εμένα. Το τελευταίο; ήτανε στον ουρανό .
Ξημέρωσε ! και ας έχει ομίχλη , όλα είναι ξεκάθαρα πια . Πιο ζεστά , πιο γλυκά . Μερικές αχτίδες , ξέφυγαν από την ομίχλη και ήρθαν να κρυφτούν ανάμεσα στα τσαλακωμένα πούπουλα μου . Αχτίδες και ελπίδες , οι μεν στα φτερά οι δε στην καρδιά .
Ξημέρωσε , ξημέρωσε αγαπημένη ! Άλλη μία περιπέτεια, στην καινούργια λίμνη ξεκινά.
Για μένα , ξημέρωσε πια…
Σοφία Χάνσεν
Φιλόλογος .
