Γράφει ο Κώστας Παπαθεοδώρου
Το ΠΑΣΟΚ επανέρχεται δυναμικά στο πολιτικό προσκήνιο και επιβεβαιώνει δημοσκοπήσεις που εδώ και καιρό φούσκωναν τα πανιά του.
Μου λένε πολλοί ότι ο πραγματικός αριθμός αυτών που προσήλθαν στις κάλπες θα ήταν πολύ μεγαλύτερος εάν είχαν στηθεί περισσότερες κάλπες και, προφανώς, εάν δεν υπήρχε ο φόβος της πανδημίας. Σε κάποιες περιπτώσεις και ιδίως σε ακριτικούς και ορεινούς νομούς οι υποστηρικτές του έπρεπε να διανύσουν ακόμη και 50 χιλιόμετρα ώστε να φτάσουν στην κάλπη…
Όμως το αποτέλεσμα είναι σουρεαλιστικό και καταφανώς γεννάει συγκεκριμένα πολιτικά συμπεράσματα. Το ένα είναι ότι η περίοδος ανοχής των πολιτών και αντοχής της κοινωνίας έναντι της κυβέρνησης έχει λήξει και πλέον χρεώνεται λάθη παραλείψεις, καταστροφές και θανάτους. Το άλλο είναι ότι η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει βρει το βηματισμό της και παλινδρομεί ανάμεσα στο λαϊκισμό και τη σύγχυση. Το τρίτο που αναδεικνύεται από τα πράγματα είναι η αναζήτηση μιας νέας πρότασης εξουσίας, ενός νέου ηγέτη.
Φαντάζει παράδοξο να αναζητούνται προτάσεις, απόψεις, λύσεις και οράματα από ένα κόμμα με μεγάλο παρελθόν και ασαφές μέλλον. Όμως συνήθως ο καιρός αμβλύνει τις αψίκορες εντυπώσεις και τις θερμόαιμες αντιδράσεις.
Είναι δεδομένο ότι στα χέρια του Γιώργου Παπανδρέου έσκασε το 2010 η βόμβα της χρεοκοπίας που οδήγησε στα μνημόνια. Από κάποια στιγμή και ύστερα σταμάτησε η κουβέντα αν το αυγό γέννησε την κότα ή το αντίστροφο. Έγινε κατανοητό από όλους (πλέον και με επίσημες επιστολές, εκθέσεις και έρευνες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής) ότι η χώρα το 2009 είχε χρεοκοπήσει. Η δημόσια συζήτηση εστιάζεται πλέον αν ο Πρωθυπουργός Παπανδρέου χειρίστηκε επαρκώς και σωστά την κατάσταση. Κρίσιμη παράμετρος στην εξίσωση της χρεοκοπίας και των μνημονίων είναι η εμπρηστική στάση της αντιπολίτευσης που με τα «Ζάππεια» και τις «μονομερείς διαγραφές χρεών», δυναμίτισαν το πολιτικό κλίμα και οδήγησαν τη χώρα σε ακόμη μεγαλύτερες και μακροβιότερες περιπέτειες- ακόμη και σε τερατογενέσεις.
Οι τότε πύρινοι λόγοι των ηγετών της αντιπολίτευσης έβαλαν φωτιά στην κοινωνία και κάποια στιγμή η φωτιά έκαψε και τους ίδιους. Και κυρίως τη χώρα!
Πέτυχαν όμως να εκλεγούν με την ψήφο των «αγανακτισμένων πολιτών» που ήθελαν να πιστεύουν σε μαγικές λύσεις μαθητευόμενων μάγων. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ.
Οι δήθεν αριστεροί κατέφυγαν στον «ριζοσπαστικό» ΣΥΡΙΖΑ και οι «ρεαλιστές» σοσιαλδημοκράτες ενέδωσαν στα κελεύσματα Μητσοτάκη ξεπερνώντας τα επικαλούμενα αντιδεξια σύνδρομα τους.
Μεταξύ αυτών που άλλαξαν στρατόπεδο συμπεριλαμβάνονται και αρκετά ηγετικά στελέχη-καθοδηγητές του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ. Κάποιοι εξ αυτών ανταμείφθηκαν και με υπουργικά οφίκια και κομματικά αξιώματα.
Αλλά αυτό φαντάζει παρελθόν και οι ροές- όπως υποστηρίζουν στελέχη του ΚΙΝΑΛ- είναι πλέον αντίστροφες.
Ο επαναπατρισμός δείχνει δυναμική. Το υποστηρίζουν οι δημοσκοπήσεις, το αποδεικνύει η συμμετοχή στην εσωκομματική κάλπη.
Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται και πάλι στο προσκήνιο αλλά ομοιάζει με δικέφαλο αετό: το ένα κεφάλι στρέφει αριστερά και το άλλο δεξιά.
Ο νέος αρχηγός -όποιος και αν είναι αυτός- βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμα ανθρώπινα και πολιτικά διλήμματα. Κατ` αρχάς οφείλει να ξεπεράσει την κομματική αριθμητική και να αρθεί πάνω από την ανθρωπογεωγραφία. Οφείλει να δείξει σύνεση και συναίνεση, όραμα και αποτελεσματικότητα. Και πάντως να εκπέμψει σαφές ιδεολογικό στίγμα και αύρα ηγέτη. Στοιχεία που μπορεί να συντηρήσουν και να ενισχύσουν τη νέα δυναμική. Στην περίπτωση αυτή το ΠΑΣΟΚ θα ξαναγίνει πόλος έλξης και πυλώνας σταθερότητας. Η Δημοκρατία μας που πλήττεται από την αδιαφορία των πολλών και βάλλεται από την παράνοια των μειοψηφιών περισσότερο από ποτέ έχει τώρα την ανάγκη νηφάλιου, ειλικρινούς και ενωτικού πολιτικού λόγου.
