-
Γράφει ο Κώστας Παπαθεοδώρου
Ο θάνατος των (ποιος ξέρει πόσοι) επιβατών, ζωντανεύει το σενάριο της καθήλωσης Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ στο 25%. Σε μια τέτοια- εξαιρετική κατ` εμένα- περίπτωση, ο Κ. Μητσοτάκης ακόμη και αν το κόμμα του είναι πρώτο, δεν θα τολμήσει να οδηγήσει τη χώρα σε δεύτερες εκλογές γιατί και μαθηματικά θα έχει αποκλειστεί το αισχρό ενδεχόμενο της αυτοδυναμίας!
Έτσι, θα αναγκαστούν να στηρίξουν κυβέρνηση συνεργασίας, που μπορεί να αποκαλεστεί ειδικού σκοπού», με τη συμμετοχή και του ΠΑΣΟΚ. Φυσικά κανένας εκ των τριών δεν θα είναι πρωθυπουργός.
Το σενάριο αυτό μέρα με τη μέρα δυναμώνει, καθώς η οργή του λαού είναι και έκδηλη και ανυποχώρητη. Ήδη ακούγονται και ονόματα που είναι πρόθυμα να αναλάβουν αυτό το ρόλο. Μεταξύ αυτών οι: Στουρνάρας, Βενιζέλος, Δένδιας…
Για τον τελευταίο υπάρχει γραμμή από «το επιτελικό κράτος» του Μαξίμου ώστε σε κάθε ευκαιρία τα πρόθυμα στελέχη να βάλλουν συστηματικά εναντίον του, προκειμένου να τον απαξιώσουν έναντι κάθε πιθανής μελλοντικής εξέλιξης.
Το ζήτημα της υποστήριξης της Κυβέρνησης και των επιλογών της αναδεικνύεται μείζον για το Μαξίμου, καθώς οι αποκαλούμενοι πρωτοκλασάτοι υπουργοί απουσιάζουν εμφαντικά από τα Μέσα Ενημέρωσης. Κατόπιν αυτού, το κύριο υπερασπιστικό βάρος πέφτει σε λίγα επιστρατευμένα στελέχη που γενικώς δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην αποστολή τους καθώς έχουν φθαρεί και πάντως δεν διαθέτουν το απαιτούμενο ειδικό βάρος.
Κατόπιν αυτού, η αμηχανία και ο φόβος είναι έκδηλα στο Μαξίμου που παραπαίει σε ότι αφορά τη διαχείριση της κατάστασης. Αλλεπάλληλα λάθη τακτικής αλλά και στρατηγικής που καθημερινά δίνουν έναυσμα για ευρηματικά και δηκτικά σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα.
Τελευταίο συμβάν η επίσης αναιτιολόγητη αποπομπή του αρχηγού της Αστυνομίας που προκάλεσε νέα έκρηξη κομματικής αντιπαράθεσης. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή του τέως αρχηγού Σκούμα που μόλις προ μηνός είχε κριθεί παραμένων, είναι καταπέλτης. Επιβεβαιώνει την ύπαρξη κυκλωμάτων και έκκεντρων εξουσίας που υπονομεύουν το έργο και την αποτελεσματικότητα των αρχών ασφαλείας και εν τέλει πλήττουν το Σύνταγμα και τους Νόμους.
Κοντολογίς, δεν υπάρχει ώρα και μέρα που η σπαρασσόμενη κυβέρνηση είτε με πράξεις, είτε με παραλείψεις να μην τροφοδοτεί το κλίμα διάλυσης, ανεπάρκειας και ασυδοσίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και αυτές τις μέρες και παρά την αρνητική απόφαση του ΣτΕ επιχειρούν να ιδιωτικοποιήσουν το νερό!
Τελευταία σπασμωδική προσπάθεια διαχείρισης της κατάστασης ήταν η πρωτοφανής ανακοίνωση για τον εντοπισμό- ούτε καν σύλληψη- Ρωσίδας κατασκόπου με προτροπή προς τους Μιντιάρχες να προβάλλουν έντονα αυτό το θέμα προκειμένου να αλλάξουν την ατζέντα.
Φυσικά και δεν πέρασε η «γραμμή» καθώς η Ρωσίδα αγνοείται και το ανέκδοτο που αμέσως έκανε το γύρο του διαδικτύου είναι ότι «επέβαινε στο μοιραίο τρένο των Τεμπών».
Στο μεταξύ, οι αντιδράσεις συνεχίζονται και σε αυτές πρωτοστατούν παιδιά που είχαν χρόνια να φανούν στους δρόμους!
Κοινωνικές αντιδράσεις που τροφοδοτούνται και από τη γενικότερη αναταραχή που επικρατεί σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης.
Φαίνεται ότι λαός και κοινωνία έχουν ξεπεράσει τα όρια της ανοχής και της αντοχής και εμφανίζονται αποφασισμένοι να διεκδικήσουν ανθρώπινες συνθήκες ζωής, εργασίας, ασφάλειας…
Το κρίσιμο ορόσημο για κάθε κυβέρνηση είναι τα όρια αυτά καθώς ποτέ δεν είναι γνωστά εκ των προτέρων. Διαπιστώνονται στην υπέρβασή τους όταν κοινωνικές ομάδες υπό το συλλογικό συμπέρασμα «δεν πάει άλλο», εγκαταλείπουν τον καναπέ τους και διεκδικούν τις ζωές τους.
Φυσικά το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι μια κατ` επίφαση αλλαγή όπως αυτές του παρελθόντος, αλλά η συγκρότηση «κυβέρνησης ειδικού σκοπού» που θα θέσει πλάνα, άξονες και προτεραιότητες για την ανόρθωση της χώρας. Δεν είμαι βέβαιος ότι υπάρχει ακόμη χρόνος ή και αν τα κόμματα θα στηρίξουν ειλικρινά ένα τέτοιο εγχείρημα.
Ωστόσο αποτελεί μονόδρομο καθώς οι πολίτες καταφρονούν τους θεσμούς, η οικονομία με δημόσιο και ιδιωτικό χρέος 800 δισ. κατάρρευσε, η παραγωγή έχει συρρικνωθεί μόλις στο 25% του ΑΕΠ, επιχειρηματίες λυμαίνονται τον εθνικό πλούτο, το δημογραφικό θεριεύει και οι νέοι επιστήμονες εγκαταλείπουν μαζικά τη χώρα.
Όμως αν οι κομματικές ηγεσίες έχουν ελάχιστο ίχνος πατριωτισμού, οφείλουν να τιθασεύσουν για ένα διάστημα την αρχομανία τους, να παγώσουν τη μικροπολιτική και να επιλέξουν ένα «σταθμάρχη» που θα αναλάβει να ξαναβάλει το τελευταίο τρένο στις ράγες του μέλλοντος
