ΜΕΝΩ ΣΤΟ ΤΡΙΣΤΕΝΟ, ένα μικρό χωριό στο ανατολικό Ζαγόρι. Το χωριό είναι χωμένο μέσα στο πυκνό δάσος της Τύμφης, στα 1.000 μέτρα υψόμετρο, με πολλές πηγές και τρεχούμενα νερά.
Κατοικώ εδώ τα τελευταία δεκατρία χρόνια. Έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στην Αγία Βαρβάρα της Αθήνας. Στα 22 μου δεν έβρισκα πλέον κάτι ενδιαφέρον στην Αθήνα και δυσκολευόμουν στην εύρεση εργασίας, οπότε πήρα την απόφαση να μετακομίσω στο χωριό και να δουλέψω αρχικά ως υπάλληλος του συνεταιρισμού υλοτομίας. Μετά από μερικά χρόνια κατάφερα να νοικιάσω το καφενείο του χωριού, το οποίο λειτουργώ μέχρι σήμερα, δηλαδή τα τελευταία επτά χρόνια, ως καφενείο-ψησταριά.
Πρόκειται για το μοναδικό μαγαζί του χωριού οπότε, όπως καταλαβαίνεις, εδώ περνάω τις περισσότερες, αν όχι όλες τις ώρες της ημέρας. Σε όλους τους επισκέπτες συστήνω φυσικά τις παραδοσιακές ηπειρώτικες πίτες μας, καθώς και τους ντόπιους γίγαντες.
Έχω καταφέρει να βρω ψυχική ηρεμία εδώ. Ήταν κάτι που δεν άντεχα πλέον στην Αθήνα. Στο Τρίστενο έχω βρει τους δικούς μου ρυθμούς ζωής και είμαι χαρούμενος. Όταν κάποιος μένει τόσο πολλά χρόνια στο χωριό, έχει συνηθίσει τη ρουτίνα της καθημερινότητας που σου προσφέρει ένας μικρός τόπος. Στο χωριό μπορείς να δεις ακόμα την ενσυναίσθηση και την αθωότητα των ανθρώπων, πράγμα το οποίο πλέον δεν συναντάς εύκολα στις πόλεις.
Αν θα το πρότεινα και σε άλλους είναι καλή ερώτηση. Αρχικά, πρέπει κάποιος να είναι πλήρως συνειδητοποιημένος γι’ αυτή του την απόφαση. Θα πρέπει να έχει αποδεχτεί το γεγονός πως η ζωή του και εν γένει η καθημερινότητά του θα κάνει στροφή 180 μοιρών. Το χωριό μπορεί να αποδειχτεί παράδεισος ηρεμίας, η οποία όμως κάποιες φορές μπορεί είναι και δύσκολη. Γι’ αυτό προτείνω μια ώριμη και ξεκάθαρη απόφαση πριν από τη μετακόμιση στο χωριό.
Η κεντρική πλατεία του χωριού με τα δύο τεράστια αιωνόβια πλατάνια είναι υπέροχη κάθε εποχή του χρόνου. Αγαπημένος περίπατος είναι μέσα από τα λιθόστρωτα καλντερίμια ως τους καταρράκτες και το πέτρινο γεφύρι στον παλιό νερόμυλο, που χτίστηκε το 1835. Πάντα με ηρεμεί αυτή η διαδρομή.
Το καλοκαίρι απολαμβάνω την ηρεμία και τη δροσιά της πλατείας τις πρωινές αλλά και τις βραδινές ώρες. Τον χειμώνα μου αρέσει να κοιτάω τη χιονόπτωση από το παράθυρο. Το σκηνικό πραγματικά είναι βγαλμένο από ταινία. Η εκκλησία του χωριού, ο Άγιος Γεώργιος, χτισμένη το 1793, είναι ένα εντυπωσιακό δείγμα παραδοσιακής ζαγορίσιας αρχιτεκτονικής.
Ένα μυστικό για το χωριό; Νομίζω το ίδιο το χωριό, καθώς δεν είναι από αυτά που λέμε «τουριστικά» και έχει κερδίσει το παιχνίδι της γνησιότητας. Όχι, δεν θα ήθελα να αλλάξω κάτι. Το μεγάλο μου όνειρο είναι να μετακομίσει περισσότερος κόσμος εδώ και να πάρει ο τόπος και πάλι ζωή μέσα από τις φωνές και την καθημερινή τριβή των ανθρώπων.
Φυσικά μου λείπουν πολλά. Κυρίως η οικογένειά μου, οι γονείς μου, τα αδέλφια μου και τα ανίψια μου. Όλοι μένουν στην Αθήνα, οπότε καταφέρνουμε να συναντιόμαστε μόνο στις γιορτές ή τα καλοκαίρια. Είμαι τρομερά χαρούμενος όταν καταφέρνουν και έρχονται όλοι μαζί. Γεμίζει το σπίτι! Φυσικά, μου λείπουν και οι παιδικοί μου φίλοι.
Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζουμε, όπως και σε πολλά άλλα ορεινά μέρη, είναι η έλλειψη ενός Κέντρου Υγείας, το οποίο είναι παραπάνω από απαραίτητο, από τη στιγμή που οι κάτοικοι είναι κυρίως ηλικιωμένοι.
Πιστεύω πραγματικά πως οι προϋποθέσεις για την ανάκαμψη των ορεινών χωριών υπάρχουν. Το ζήτημα είναι, όπως είπαμε και νωρίτερα, να πάρουν την απόφαση νέα άτομα να μετακομίσουν στο χωριό. Οι δουλειές, βέβαια, αν και φαίνονται συγκεκριμένες και κυρίως αγροτικές, νομίζω πως δεν είναι. Το ανατολικό Ζαγόρι είναι για μένα ένας μυστικός παράδεισος ο οποίος έχει να προσφέρει πολλά σε όποιον αγαπάει αυτό τον τόπο και τον αξιοποιήσει βέβαια κατάλληλα. Σίγουρα και τα κίνητρα από τη μεριά της πολιτείας μπορούν να συμβάλουν καθοριστικά, αλλά δεν είμαι και τόσο αισιόδοξος ότι θα γίνει κάτι σύντομα.
ΠΗΓΗ: LIFO
