-
Γράφει ο Κώστας Παπαθεοδώρου
Αν έγραφα σήμερα ένα σχόλιο για όσα συμβαίνουν γύρω μας θα είχε τίτλο: «οι άθλιοι των Αθηνών». Ως υπότιτλο θα επέλεγα: «τα κοράκια τρέφονται με πτώματα».
Στο lead in θα υπογράμμιζα ότι ακόμη και τώρα, υπάρχουν πολιτικοί καθοδηγητές και οικονομικοί αναλυτές που ανιχνεύουν τις ευκαιρίες της κρίσης, προτρέποντας μας να τις εκμεταλλευτούμε!
Φυσικά, θα παρέθετα τη μαύρη αριθμητική της πανδημίας, εστιάζοντας στην ευνοϊκή συγκυρία για τις εταιρείες courier (που ξεπατώνουν αντί πινακίου φακής, τα κακόμοιρα παιδιά που έχουν προσλάβει), τα ενεχυροδανειστήρια, τα γραφεία τελετών. Θα έκανα ειδική αναφορά και στα ιδιωτικά νοσηλευτήρια που όλο αυτό το διάστημα θησαυρίζουν εκ του ασφαλούς, εκμεταλλευόμενα τις ελλείψεις του δημόσιου συστήματος υγείας.
Θα επεσήμανα φυσικά, την δραματική διαπίστωση γιατρού του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» που αποκαμωμένος από την ολονύχτια εφημερία μονολογούσε το πρωί μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα: «Δεν μπορώ να το καταλάβω και να το χωνέψω ότι πεθαίνουν άνθρωποι επειδή δεν υπάρχει κρεβάτι στην εντατική, να πολεμήσουν με κάπως καλύτερες ελπίδες, και σε ακτίνα μισού χιλιομέτρου να υπάρχουν ιδιωτικές κλινικές με ελεύθερες κλίνες, που όμως παζαρεύουν με το υπουργείο Υγείας για 1.700 ευρώ την ημέρα».
Ασφαλώς θα παρέθετα δηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης, όπως του ανεκδιήγητου Γεραπετρίτη που γνωμάτευσε ότι δε χρειάζονται περαιτέρω κλίνες εντατικής καθώς οι χρονικές αναμονές είναι μικρές και μέχρι να πεθάνει κάποιος ώστε να απελευθερωθεί θέση στις ΜΕΘ, παρέχεται ιατρική φροντίδα στους «διαδρομιστές» ασθενείς! Θα υπενθύμιζα, επίσης και τη διαπίστωση της εθνικής καθοδηγήτριας Β. Παπαευαγγέλου για το «πολύ μικρό ποσοστό όσων πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ, ένα 20% νομίζω».
Θα έκανα ειδική μνεία σε όλους εκείνους τους φωστήρες που συνεχίζουν ξεδιάντροπα να θριαμβολογούν ακόμη και τώρα ότι η κρίση γεννάει ευκαιρίες. Και θα αναμόχλευα περιπτώσεις αλλά όχι και ονόματα -γιατί τα παιδιά και τα εγγόνια τους θα με τραβολογούσαν στα δικαστήρια και άντε να τα βγάλεις πέρα με τους στρατούς των νομικών και οικονομικών συμβούλων τους.
Θα υπενθύμιζα λοιπόν, τους μαυραγορίτες και τους δωσίλογους της κατοχής που ανταμείφθηκαν με κολοσσιαίες περιουσίες και υψηλότατα δημόσια αξιώματα. Θα αναφερόμουνα στους ρουφιάνους του εμφυλίου, που σύλησαν τους τάφους των νεκρών μας. Και θα στεκόμουνα στους ζηλωτές της Χούντας που ακόμη και σήμερα σουλατσάρουν στη Βουλή. Θα αναφερόμουνα και σε παλιότερους που έκτισαν αυτοκρατορίες-όπως ο Συγγρός στην πτώχευση του 1893 με τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο.
Θα θεωρητικολογούσα ότι μέσα από τα νέφη των κρίσεων και των διχονοιών που αιώνες τώρα μας κατατρύχουν, πάντα ξεπηδούν οι γύπες που θα κατασπαράξουν τα σωθικά μας.
Μια χούφτα «άνθρωποι των κρίσεων», εμπορεύονται τον πόνο και την απελπισία και θησαυρίζουν συχνά με την ανοχή κάποτε και με τη βοήθεια των εξουσιών. Ενίοτε δε η πολιτεία τους ανακηρύσσει και ευεργέτες και ο επιμηθέας λαός αισθάνεται ευγνωμοσύνη ομνύοντας σε αυτούς των οποίων οι επίγονοι καταθέτουν στεφάνια και στέκονται πρώτη γραμμή στις παρελάσεις.
Θα αράδιαζα τους τίτλους και τα παράσημα που κατά καιρούς τους έχουν αποδοθεί: ευεργέτες, επενδυτές, εθνικοί εφοπλιστές, εργολάβοι, βιομήχανοι και τώρα εθνικοί… θεραπευτές!
Θα παράφραζα τη γνωστή ρήση γράφοντας ότι στη γενέθλια του είδους, πολύπαθη χώρα μας «η ιστορία των τραγωδιών επαναλαμβάνεται αενάως ως νέα τραγωδία».
Στο σημείο αυτό θα παρέθετα το συμπέρασμα του Καζαντζάκη που έκπληκτος αναφωνούσε ότι: «Η Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα»
Και βέβαια θα επικαλούμουν την ενσυναίσθηση αυτών που διαπιστώνουν ότι όσο ο θάνατος θερίζει, οι ευκαιρίες πληθαίνουν. Γιατί οι καιροσκόποι, οι πτωματοφάγοι είναι εδώ. Πάντα παρόντες. Όπως οι γύπες που έλκονται από τη δυσοσμία των πτωμάτων.
Όλοι αυτοί είναι εδώ. Πρόθυμοι να μας νοσηλεύσουν στα ιδιωτικά νοσοκομεία τους, να μας αρπάξουν τα οικογενειακά μας τιμαλφή, να μας θάψουν ακόμη και με ηχογραφημένα μοιρολόγια και με δάκρυα κρεμμυδιών!
Η ζωή δεν έχει παντού την ίδια αξία. Και προφανώς άλλη η αξία της ζωής της Μαρίας και άλλη της Μαρέβας. Άλλη η αξία της ζωής του Φούλη και άλλη του Κούλη. Ειρήσθω εν παρόδω, πολύ θα ήθελα να υποβάλλω μια ερώτηση προς τον κυβερνητικό εκπρόσωπο: πόσοι και ποιοι έχουν εμβολιαστεί από τα περιβάλλοντα των υπουργών και του…Πρωθυπουργού. Δεν θα υπήρχε απάντηση αλλά η ερώτηση πρέπει να υποβληθεί!
Στην κατακλείδα του σχολίου θα εστίαζα στην στωικότητα αυτού του «υπέροχου» λαού που ανέχεται το τσαλαπάτημα, τη συντριβή, την ανέχεια. Αυτού του υπέροχου λαού και του καθενός από εμάς ξεχωριστά που υπομένουμε τα πάντα μόνοι μας βουβά, πίσω από την σφαλισμένη πόρτα του σπιτιού μας.
Και θα κατέληγα με τη δική μου διαπίστωση ότι ζούμε σε κοινωνίες, που στον κατήφορό τους περνούν στιγμές δραματικές. Είμαστε εκείνοι που σχεδόν καθημερινά διαπιστώνουμε πως «γεννήσαμε» τα παιδιά μας σε λάθος τόπο και σε λάθος χρόνο. Είμαστε εκείνοι που ζούμε με τη φοβερή υποψία πως αύριο – μεθαύριο τα δικά μας παιδιά θα κάνουν την ίδια σκέψη και για τα δικά τους.
Ζούμε με την αυταπάτη μιας επικείμενης ευημερίας. Κολυμπάμε σε μια θάλασσα απελπισμένων, προθύμων να κάνουμε τα πάντα για να κρατηθούμε στον αφρό.
Μας φωνάζουν από το μπαλκόνι πως η σημερινή φτώχεια μας θα φέρει τα μελλοντικά πλούτη μας. Μας καλούν να πάρουμε μέρος σε μια κούρσα, όπου θα κερδίσουν τα καλύτερα άλογα.
Τα άλογα της κούρσας δεν μιλούν μεταξύ τους. Δεν κοιτάζουν καν το διπλανό τους. Μόνο τρέχουν μπροστά, όπως προστάζει το μαστίγιο. Άλλα πέφτουν και κάποια κουτσαίνονται για πάντα. Ένα μονάχα θα νικήσει, μα ο πραγματικός νικητής είναι πάντα ο καβαλάρης.
Αυτά θα έγραφα. Αλλά νομίζω ότι δεν αξίζει τον κόπο ούτε να το δημοσιεύσω μήτε και να διαβαστεί. Καλύτερα η τηλεόραση. Σε μια χώρα που λιμοκτονεί, προβάλλονται δεκάδες εκπομπές μαγειρικής και διάολε, κάνουν υψηλές θεαματικότητες. Τέτοιες που χτυπούν στα ίσια τους διαγωνισμούς της κλειδαρότρυπας. Μπορεί να λείπει ο άρτος αλλά από θεάματα…
