28 χρόνια συμπληρώνονται από τα δραματικά γεγονότα της Κρίσης των Ιμίων, τα οποία ξεκίνησαν με αφορμή την προσάραξη πλοίου στις βραχονησίδες των Ιμίων, με την Τουρκία να αμφισβητεί την ελληνική θαλάσσια κυριαρχία στην περιοχή.
Το epirusgate.gr κατέγραψε τα βιώματα εκείνης της περιόδου από τον γραμματέα και υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων της ΕΑΑΣ Ιωαννίνων, Θωμά Χαλκιά, ο οποίος τότε υπηρετούσε στον Ελληνικό Στρατό με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού.
Ακολουθούν όλα όσα μας τόνισε ο κος Χαλκιάς:
Ίμια – Συνθήκη Παρισίου : Ανήκουν στην Ελλάδα.
Τα Χριστούγεννα του 25/12/ 1995 ένα εμπορικό πλοίο προσάραξε στα Ίμια ήταν η Φιγκέν Ακάτ.
28/12/ 1995: Το φορτηγό πλοίο αποκολλάτε από Ελληνικό από δύο Ελληνικά ρυμουλκά. Τουρκικό, όμως, μαχητικό έπεσε κοντά στη Λέσβο κατά την εμπλοκή του με ελληνικά μαχητικά.
29-30/12 : Υπήγαν κάποιες διαπραγματεύσεις που δεν έπεσαν τόπο.
31/1/1996 Τα ξημερώματα (02:45) έρχεται ο αγγελιοφόρος όπως έλεγε το πρωτόκολλo και χτύπησαν οι σειρές πολέμου. Εκείνη την περίοδο, ήμουνα στην Κρήτη και βγαίνοντας έξω από το σπίτι μου και βλέποντας τους ανθρώπους, ήταν παππούδες και γιαγιάδες είχανε βγει στα κατώφλια τους και μας έδιναν τις ευχές τους.. Ήταν άνθρωποι που είχαν ζήσει και πόλεμο. Μπαίνω μες στη μονάδα, πιστεύοντας πως οι στρατιώτες μας θα φοβούνται, δεν υπήρχε καν αυτό. Υπήρχε το ηθικό, που λέμε συνήθως ακμαιότατο και μάλιστα γέλαγαν και έλεγαν.. ” Κύριε Χαλκιά ελάτε να φύγουμε να πάμε να πολεμήσουμε”.
Βέβαια αυτό ήταν πολύ σημαντικό για μας αλλά και για τους ίδιους στρατιώτες γιατί ήξεραν ότι ή θα πεθάνουμε ή θα γυρίσουμε και αρχίζαμε να φορτώνουμε τα υλικά μας σε αυτοκίνητα για να μπορέσουν να πάνε σε στο πλοίο όπου κι εμείς θα είμαστε εκεί..
Δηλαδή, τα πυρομαχικά μας, τα όπλα μας, το φαγητό τους και βέβαια ασυρμάτους γιατί θα υπήρχαν οπωσδήποτε κανόνες εμπλοκής.
Βέβαια, εμείς οι στρατιωτικοί ήμασταν έτοιμοι από την αρχή ότι θα ήμασταν έτοιμοι για πόλεμο, οι πολιτικοί μας αυτό το πράγμα δεν το έκαναν δεκτό και είπαν όχι προς το τέλος.
Χωρίς να ξεχνάμε ότι άνθρωποι για τα Ίμια σκοτώθηκαν και ακόμα για αυτούς κλαίμε… Ήταν συνάδελφοι, νέα παιδιά και πίσω άφησαν μανάδες και πατεράδες.
Πραγματικά υπήρχε ένα σκηνικό πολέμου, δεν περιγράφεται…Αυτό είναι βίωμα, το οποίο είναι και δύσκολο να το αποβάλουμε, γιατί μας δημιούργησε και βαθιά τραύματα, τα οποία αυτά πονάνε περισσότερο.
Το βασικό, όμως, σε αυτό το γεγονός που έγινε, που κράτησα και κρατώ ακόμα, είναι ότι η νέα γενιά των στρατιωτικών, οι στρατιώτες μας, που ήτανε στην ηλικία των 19 και 18 ετών, ήταν οι νέοι άνθρωποι που ήθελαν να ζήσουν τη ζωή τους, ήταν έτοιμοι να πολεμήσουν για την πατρίδα.
Κάτι το οποίο και σε αυτή την εποχή, αν χρειαστεί, είμαι σίγουρος ότι θα γίνει. Από την νέα γενιά την οποία και την κατηγορούν.
Την περίοδο εκείνη και όταν ήμασταν στο καράβι ήρθε και ένα σήμα το οποίο μας έλεγε να επιστρέψουμε πίσω. Καταλάβαμε ότι πόλεμος δεν γίνεται γιατί οι Αμερικανοί είχαν να συνεννοηθεί με την Τουρκία , ότι θα η τουρκική σημαία που υπήρχε επάνω στα Ίμια , να κατεβεί και να κατεβεί η Ελληνική, δηλαδή, έγινε ένας συμβιβασμός που εμείς θα το γνωρίζαμε και το μάθαμε αργότερα.
Για όλα αυτά ευθύνονται άνθρωποι που δεν ξέρουν να διοικήσουν ή και να δημιουργήσουν τις απαραίτητες συνθήκες για τέτοιες καταστάσεις. Ο στρατός εξελίσσεται και είμαστε σε πολύ καλό δρόμο….
