-
Γράφει ο Κώστας Παπαθεοδώρου
«Και τι προτείνεις», είναι η κλασική ερώτηση σε κάθε δημόσια αναφορά για τους ολίγους και αδίστακτους που μας κυβερνούν και σε εκείνους που το επιδιώκουν…
Τι άραγε μπορώ να προτείνω, δίχως ενδοιασμό ή και επιφύλαξη; Εν πρώτοις, δεν έχω τίποτε και κανέναν να υποστηρίξω. Μόνο να απορρίψω!
Ούτε και μπορώ να μπω στο τρυπάκι του λιγότερου κακού. Είναι για άλλους αυτά πια. Όχι για μένα. Η ψήφος είναι η έσχατη εναπομείνασα δημοκρατική δυνατότητα. Μόνο αυτή έμεινε και αν είχε ουσιαστικό αντίκρισμα θα την είχαν αφαιρέσει…
Μια άλλη κλασική ερώτηση είναι: «αφού διαφωνείς με όλους, γιατί δε συμμετέχεις»;
Πως άραγε μπορεί να γίνει αυτό όταν η διαρκώς επαναλαμβανόμενη ιστορία είναι μια διαρκώς δραματικότερη φάρσα!
Αν εξετάσουμε τα ονόματα πρωθυπουργών, υπουργών, βουλευτών και στελεχών θα διαπιστώσουμε ότι στη συντριπτική τους πλειονότητα έχουν βαθιές ρίζες. Μάλιστα κάποιων οι πρόγονοι μετείχαν στις πρώτες εθνοσυνελεύσεις του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του 1821.
Και φυσικά διατηρούν έκτοτε τα κομιτάτα, τα δίκτυα, τον πλούτο… Και τα τρία αυτά και πολλά άλλα αποτελούν αδιαπραγμάτευτες προϋποθέσεις έστω και για απλή συμμετοχή σε εκλογές.
Συνεπώς, η ψήφος είναι το μοναδικό όπλο, έστω και αν οι σφαίρες είναι… άσφαιρες.
Οι πολίτες είναι αναγκασμένοι να επιλέγουν από το πανέρι που τους προσφέρουν. Έτσι, είναι μάταιο να επαναλαμβάνεις τα ίδια πράγματα και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα.
Το εκκρεμές κινείται πάντα στην ίδια τροχιά. Από τους Καραμανλήδες, τους Μητσοτάκηδες, τους Παπανδρέου και επ` εσχάτοις, ολίγον από Τσίπρα…
Από την άλλη «ο κυρίαρχος λαός», έχει αποδεχθεί την ηττοπαθή μοίρα του. Και δε χωράνε άλλοθι περί εκφοβισμού, ένδειας και αδυναμίας.
Από κάθε μπαλκόνι του κόσμου οι πολιτικάντηδες μιλούν για τον «υπέροχο λαό». Όμως, η φτώχεια και η καταπίεση δε κάνει κανένα λαό περιούσιο.
Οι λαοί όταν αντιδρούν, αντιστέκονται και αγωνίζονται γράφουν ιστορία. Με το αίμα τους.
Δυστυχώς η βία- η ένοπλη αντίσταση- είναι η μαμή της ιστορίας. Και πλέον δεν αρκεί ένας λαός για να γράψει ιστορία. Απαιτείται ταυτόχρονη έκρηξη σε πολλούς λαούς για να μην τους κλείσουν στα σύνορά τους ώστε να καούν μόνοι τους.
Ζούμε στην εποχή των τεράτων. Και τα τέρατα είναι δίπλα μας. Ίσως είναι και ο διπλανός μας. Αυτός που δεν αντιλαμβάνεται ή ακόμα κάνει ότι δεν καταλαβαίνει πως η χώρα προδίδεται διαρκώς. Αυτός που εθίστηκε στο βόλεμα, την αρπαχτή, την αναξιοκρατία…
Ακόμη και αυτός που ανέχεται είναι εξίσου συνυπεύθυνος. Γιατί αν και αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, δεν αντιδρά. Ανέχεται προδοτικές ηγεσίες και ενσωματωμένους θεσμούς. Η δε κοινωνικό-οικονομική πάλη εκτυλίσσεται αποκλειστικά και μόνο μεταξύ της εξωνημένης αστικής και της κανιβαλικής επιχειρηματικής τάξεων.
Και η επωδός: «όλοι ίδιοι είναι», αποτελεί απέκδυση ευθυνών και μοιρολατρίας. Και όσο ο πήχης κατεβαίνει, ο λαός μοιάζει στο τέρας.
Καθημερινά συμβαίνουν αφύσικα πράγματα και ανείπωτα γεγονότα. Αδιανόητα. Που όμως δεν αποτυπώνονται στις… δημοσκοπήσεις.
Σεισμοί, λιμοί, λοιμοί, καταποντισμοί, βιασμοί, λεηλασίες, και υποκλοπές- όχι απλά τηλεφωνικές αλλά υφαρπαγές ζωών…
Και δυστυχώς δεν υπάρχει πάτος. Βυθίζεται ο βυθός…
Να μη λησμονήσω και τους πνευματικούς ταγούς μας. Τραγωδία. Κάνουν πιάτσα στα κανάλια και δίνουν συμβουλές για το πως θα αντιμετωπίσουμε την κρίση. Κατοστάρικο η βίζιτα. Και αν είναι και υπάκουοι και δείξουν χαρακτήρα, παίρνουν και κάνα προγραμματάκι…
Πάνω από 30 δις είναι το Πρόγραμμα Ανάκαμψης για το οποίο στην ποδιά της Μαρέβας σφάζονται παλικάρια.
Η intelligentsia συναγελάζεται και με τα επιχειρηματικά σκουπίδια που όντως δεν αφήνουν τίποτε να πάει χαμένο. «Επιχειρηματίες των σκουπιδιών» με ονόματα και διευθύνσεις, που τα θέλουν όλα και τα θέλουν τώρα…
Έτσι αντιλαμβάνομαι την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα (και σε πολλές άλλες χώρες του κόσμου). Και η απάντηση στο αρχικό ερώτημα ήταν και παραμένει η ίδια.
Αντίσταση. Με κάθε τρόπο και μέσο. Και για να είμαστε ξεκάθαροι. Όχι ατομική βία. Συλλογική αντίσταση. Και όσο για αυτούς που μας κυβερνούν ή προσδοκούν να μας κυβερνήσουν θα πρέπει αυτό το ελάχιστο να έχουν στο μυαλό τους: δια της ψήφου μας, τους προσλαμβάνουμε ώστε να διοικήσουν μια χώρα με το δικαιότερο τρόπο. Αυτοί βέβαια γίνονται εξουσιαστές. Και η εξουσία όσο μεγαλύτερη είναι τόσο μεγαλύτερη διαφθορά σπέρνει…
