Από τα χρόνια των Ρωμαίων, το είχαμε παράπονο.
Δεν φτάνει που κατέκαψαν την Ήπειρο και τον… ανώνυµο Πολίδιο, στο σημερινό κάστρο, φτιάξαν και έναν τεράστιο δρόμο από το Δυρράχιο στο Βόσπορο, δηλαδή παρέκαμψαν την Ήπειρο.
Μετά από αιώνες, που ο Ανδρέας είχε ραντεβού με την ιστορία και συναντήθηκαν κρυφά στο Νησί, µετά από μία εξαιρετική νύχτα, ανακοίνωσε:
«Θα σας Φτιάξω τετράιχνο, από Ηγουμενίτσα µέχριΈβρο». Να ‘ναι καλά η ιστορία εκείνο το βράδυ.
Βέβαια άλλαξε πολλές Φορές η χάραξη, πέρασε λίγο και του Λάη Βαγγέλη, που τον ήθελε δίπλα στο Μέτσοβο, μας έμειναν και αμανάτι κάτι σήραγγες άδειες, για να Θυμάµαστε τον ωραία Μπρούμελ.
Και ξεκίνησε το ρημάδι.
Κάτι λειτουργικές Εγνατίες µε το Σημίτη κάτι ο Σουφλιάςς, κάτι αναθεσάρες με ένα δις ευρώ παραπάνω, τέλειωσε.
Άντε σιγά – σιγά και οι κάθετοι, όχι όλοι, άντε τα διόδια, άντε χωρίς πρατήρια στο δρόμο, καταχαρήκαμε και πήγαµε για καφέ στη Θεσσαλονίκη.
Εφτά δις ευρώ και κάτι το πακέτο. Από Ευρώπη μεριά τα λεφτά και από δάνειο στην Τράπεζα Πειραιώς. Πληρώναμε μέχρι πριν δυο χρόνια. Στο τέλος κύριοι, εξοφλήσαμε.
Ναι αλλά η Ελλάδα χρώοταγε από εκατό μεριές. Πλακώσαν τα µνημόνια, τα γνωστά σε όλους και μέσα στο χαμό ο ολίγα; από γιουβέτσι Τόµσεν, απαιτούσε να ιδιωτικοποιηθεί η Εγνατία και πολλά άλλα, γιατί είχαμε, λέει, πολύ σοσιαλισμό στην Ελλάδα και τόσα ασημικά για τη βιτρίνα δεν µας χρειάζονταν.
Βγάζει λοιπόν διαγωνισµό ο Σαμαράς για πούλημα, τα μπέρδεψαν λιγάκι, αργούσε το κόλπο και τους πρόλαβε ο Τσίπρας.
Ο Αρτινός καθυστέρησε το διαγωνισμό, πέταγε μπάλα στην εξέδρα,έκανε διαγωνισμό για χιλιομετρικές χρεώσεις,έβαλε οπτική ίνα κατά μήκος του άξονα., Ηρθε το 2018 που η υποχρέωση είχε πλέον εκλείψει και η Εγνατία, βαρύ ασηµικό, έμεινε στο Κράτος.
Είχε ξοφλήσει και τις υποχρεώσεις προς την Τράπεζα, έμεινε και ένα προσωπικό, άρτια εκπαιδευμένο και η εταιρεία µε καλό εισόδημα , σταθερό.
Αν έμπαινε και η πληρωμή με το χιλιόμετρο (κατήργησε το διαγωνισμό ο Μητσοτάκης) έμπαιναν και οι ενδιάμεσοι σταθμοί(ΣΕΑ) με σίγουρα ενοίκια, όλο και καλύτερα θα πήγαινε το πράγµα.
Να όµως που βγήκε ο Κούλης το 2019.
Ο Υπουργός του, ο Χατζηδάκης, που ακούει κρατική περιουσία και παθαίνει ντουβρουτζά, γιατί ήταν ταμένος στην Τήνο (μεγάλη η Χάρη της) υπέρ του Νεοφιλελευθερισμού, τσιµπούρι μέρα νύχτα στου Μαξίμου.
Όχι ότι δεν το ήθελε ο Κούλης, σίγουρα το κουβέντιασαν με κανά δυό ντόπιες εταιρείες, για να έχουν να παίρνουν και κάτι μια και η Νέα Δημοκρατία χρωστάει εκτός της Μιχαλούς άλλα 300 εκατομµύρια ευρώ και βάλε.
Για τα τρέχοντα έξοδα δηλαδή, μισθούς κομματικών αρίστων, ενοίκια, φως, νερό, τηλέφωνο.
Το ΄βγαλαν λοιπόν ξανά δημοπρασία για ξεπούλημα, καταργώντας ότι υπήρχε.
Και βέβαια,κάπου ένα δις λιγότερο απ΄ την αξία του.Χωρίς δεσµεύσεις για επενδύσεις,χωρίς χιλιομετρική χρέωση,χωρίς πρόβλεψη για δωρεάν τοπικές µετακινήσεις,χωρίς απαλλαγή για τους ΑμεΑ.
Τι και αν φωνάζουν οι εργαζόµενοι της εταιρείας, τι μελέτες από Πανεπιστήμια ότι δεν συµφέρει το πούληµα, τι τα κόμματα της αντιπολίτευσης να σκούζουν.
Καίει- ξεκαίει, εγώ θα το φάω. Και προχωρούν να το χαρίσουν.
Αυτή τη μικρή ιστορία τη γράφω για να σας θυμίσω αυτούς που μας πήγαν στα μνηµόνια και κάνουν πάλι τα ίδια.
Καλή σας μέρα.
Εγνάτιος ο εξ Ιωαννίνων
