Στ’ αλώνια τ’ ουρανού σαν άλλος Διγενής κι εσύ μονάχος κονταροχτυπήθηκες! Κι είχες στο στήθος σου φωτιά και στην ψυχή σου χαλασμό κείνη την ώρα για την Πατρίδα, την Ελλάδα, για την λευτεριά.
Και τα μικρά σου χρόνια δεν τα σκέφτηκες, ούτε τον ήλιο που χαμογελούσε. Και ξέχασες τα όνειρα που παίζανε κρυφτό με τον αέρα στα μαλλιά σου.
Μονάχα το καθάριο βλέμμα άφησες να πάρει όσο μπορούσε πιότερο γαλάζιο απ τα ουράνια, να το κρατήσει λεύτερο κι αμόλυντο ως να χαράξει η λευτεριά.
Τώρα σεργιάνι πας εσύ στων αστεριών τον κήπο κι εμείς την ακριβή σου μνήμη κλείσαμε μεσ’ την καρδιά.
Βούλα Λεοντίδου Πλάτωνα
